Fırtınalar Şiiri - Ozan Oğuz

Narin elleri hafifçe dokunarak karşıladı ellerini
İçten, samimi ve güvenli bir kabul ile
Bakışı, içinde sayısız güzelliğin dolaştığı,
Göremediğimiz hayali dünyaları anımsattı:

Kıyafeti,saçları ona yakıştığı gibiydi
Öyle özenliydi ki...
Belli ki sakladığı çok şey vardı
Gizli bir yarayı örtüyordu teni.
Oysa görünen ne varsa harikaydı
Ve de o an ve boşlukta olan ne varsa tamamlamıştı
Gülüşünü serpiştirdi içine naifçe
Büyüdükçe büyüdü, yüklendi
Ve bir çağlayış ile yükünü indirdi
Rüzgarlarla dört bir yana dağıldı

Fırtınalarda, şimşeklerle dövüldü;
Yaşamın kırılgan özü:
Kim bilir kaç çağ boyunca
Okyanuslardan hayat buldu cesur yürekler
Ve gemisiydi fırtınalar yaradılışın:
O gündür belki içimize işlediği
Bir dev dalganın ardından gelen serin bir huzurun,
Bir amaç uğruna savaştıktan sonra gökyüzünden üstümüze inen,
Sarılıp sarmalayan ve gücüyle bizi yücelten gururumuzun,
kılıcımızı yukarı kaldırdığımızda alevden bir bayrak gibi hep ileriye doğru dalgalanan ruhumuzun...

Yaradılışın örsünde, yıldırımlarla dövülmüş sevgi ve aşk
Fırtınalarla sürüklenmiş, taşınmış
Can özümüz gibi içimize kazınmış
Bizimle hayat bulmuş...
Kimi zaman ruhumuzun kayıplığında sükunete bürünmüş
Kimi zaman ise sonsuz bir coşkuyla çağlamış
O bir nehir gibi durdurulamazken, kimi zaman bir sem olup içimize akmış,
Hüzünlü bir sonbahar ağacının dalları bizi katlamışken....

Oysa ki gemisidir fırtınalar yaradılışın
Oradan oraya sürükler bizi
Bir nevi kaçıştır, kurtuluştur ve unutuluştur;
Yükselirken göğün buyurgan ve vurdumduymaz tahtına
İçimizde sızlayıp duran zerrecikler
Hatırlatıp dursalarda bize acıyı:
Anılar öyle küçülür ki;
Kaybolur o an mazi,
Ve sunulurken sana var olamayan,gümüşten bir taç,
yaşanmış ne varsa karışır kainata:
Bir garip gemi gibi, akıp gider fırtınalarla...