Gamsız bir canan elinde,yanıp sönen.
Yüreğini vefasızdan, alıp gömen
Kaç kere uçurumlara, gidip dönen
Fırtınadan arta kalan,bir aşkım ben..!
Nurhak’ın ilk güneşinden,rengin alan
Amanos ormanlarında, yalnız kalan
Süphan’ın eteklerinde, hüzne dalan
Fırtınadan arta kalan, hüzünüm ben..!
Dicle’nin ardından bakan, ıslak bir göz
Fırat’a hiç söylenmemiş,saklı bir söz
Harran sıcağında yanan,gizli bir öz
Fırtınadan arta kalan garibim ben..!
Kayıt Tarihi : 8.6.2008 23:48:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
TÜM YORUMLAR (1)