Fırtınada Savrulan Yaprak

fırtınada savrulan yaprak küsmesin
gönlümün boranda kaldığını bilsin
beni görüp kalbini yere sermesin
aynı hüsranları bir de o görmesin

sevmek bağlanmak yanıltıyor insanı
görmüyor doğruyu söylenen yalanı
küçük bir tebessüm yıkıyor dağları
hiç bilmiyor gönlünün çektiği cefayı

bu fırtınada savrulmamak elde mi
gönül hiç bilmiyorki düştüğü hali
aldatıyor hep işte kendi kendini
kaçırıyor elden gönül dizginin

geriye kalır artık boş ahlar vahlar
oysa insan kendi derdini hazırlar
mazide kalır acı tatlı anılar
elde olmadan bazen için sızılar