Fırtına Sonrası Tazelenen Ateş

zıvanadan çıkmış rüzgâr
güllerimi silkeliyor
yağmurun altında öpüşmek
bir çift kumru olmak
çifte kumru kalmak vardı
olmadı
aşkın çok uzağındayım
yalnızlığın ortasında
ayrılığın güllesi hâlâ tütüyor alnımın çatında
dopdolu bir başak tanesiyim
iki büklüm
mertebeler dışlanmış gözlerimden
sevdikçe sevilmez
sevildikçe soğuk oluyorum
maymun iştahı değil bu
olsaydı bilirdim
tanımladıkça durulur
duruldukça biterdim
her son bir başlangıçsa
ki hayat bundan ibâret
yağmur sonrası tazelenen toprak
ve çocukluğumun kış akşamları
yeniden diyor
yeniden