Fırtına öncesinden Şiiri - Cevat Çeştepe

bir kıyamet yangın yeridir ki aşk, hep koyu sıcak ve çırılçıplak
ya gecenin davetkâr havasında, nedendir bu kimsesiz üşümeler,
anlayalım mı niçin titrer yıldızlar,
birbirlerine uzaktan bakarak.

.....

/son tanesini dişlediğim haşlanmış süt mısırını,
koçanında düşlerken gecenin/

önce ben duymak isterim sesini, başımı göğsüne saklasam
yani önce ben, soluğundan ve havadan önce, öyle susasam
o fısıltı dalgalarının çırpıntısı, çeksin beni derinlere diyerek
üşüyen yıldızlara aldırmadan, aşkını soluksuz yudumlasam,
hiç saymadan kaç yıldızın aynı anda,
zamansız intihar olup kaydığını...

/henüz yazılmamış aşk romanlarına benzerdi,
o kadar çoktu ki göğüslerin/

rakı mı içilmeli kör kütük, yoksa sevişmeli miyiz dolu dizgin
ses etmeden sorsam gözlerine cevap verir misin, ne dersin
hangi sarhoşlukla vurulup-düşeriz en derinlere, haydi söyle
bilinmezliğin delice vurgunu, hangisinden bu kara deliklerin,
o an tanışamamış ten sıcaklığımız,
yıldızlar gibi severken birbirini...

/seni dinliyor, hecelerinden ben çıkıyordum,
sayfalara ses verdikçe kalemin/

ya da dolunaya tırmansak, ışıklı merdivenlerden nefes nefese
sonra tırabzanlardan çığlıklarla kaysak, kainatın sessizliğine
ayaklarımız altında kaybolsa yeryüzü, sanki hiç olmamış gibi
ipini koparmış uçurtmalar görsek, her biri kelebek gibi süzülse,
meğer ki onlar uçamayan güvercinlermiş,
ama biz bunu asla anlamasak...

.....

görmemiş ama duymuştum, iki yıldız eğer kavuşursa birbirine
öyle fırtına koparmış ki yeryüzünde, uçamazmış güvercinler.
bilmiyorum, senden mi duymuştum yoksa,
ellerimi tam uzatırken ellerine.