Fırtına Şiiri - Miray Nur Özçelik

İçimde bir fırtına var,
Görmüyorsun belki, ama her nefeste ben varım.
Sana dair her düşünce, hem yakıyor hem tutuyor beni.

Kırgınlığım gölgem gibi,
Yanımda dolaşıyor, durmadan fısıldıyor geçmişi.
Ve yine de, istemsizce, kalbim sana yol arıyor.

Gözlerinin ardında kaybolmuş bir ışık var,
Bazen görünüyor, bazen saklanıyor.
O ışığı ararken yandım,
Ama öfkemin içinde hâlâ sevgi saklı.

Sana söyleyemediğim kelimeler boğazımda düğümleniyor,
Sana dair her hatıra hem acı hem tatlı.
Öfkem, sevgime sınır çizemiyor,
Ve ben hâlâ senin gölgenin peşindeyim.

Bazen bir gülüşün geçiyor aklımdan,
Bir zamanın ışığı gibi, sessiz ve sinsi.
Kalbim bilmeden, istemsizce ona tutuluyor,
Ve ben ona dokunamamanın öfkesini taşıyorum.

Geceleri düşlerimde karşıma çıkıyorsun,
Sessiz, gizli bir oyun gibi.
Bir bakışın, bir sözün, bir hareketin
Bütün günümü, bütün ömrümü etkiliyor.

Kendime soruyorum, neden hâlâ seni bekliyorum?
Neden öfkem seni itmek yerine seni arıyor?
Belki de aşkın kutsallığı burada saklı,
Kırgınlıkla birleşip, benim içimde yanıyor.

Ve işte ben, hem acı hem de umutla,
Sana yazıyorum görünmeyen satırlarda.
Bazen kızgınım, bazen suskun,
Ama her zaman hâlâ sana ait bir parçam var.

Beni anlamayacaksın belki,
Ama bil ki bu sessizlik, bu öfke,
Ve bu özlem,
Senin yokluğunda bile kalbimin seni seçtiğinin kanıtı.