Fırtına **** Şiiri - Ercan Keskin

Seni anarken hep fırtınalar kopan kalbim
Yer yarılırdı sanki görünmezdin ,nerdesin
Sensiz lâl oldu dilim kalem tutmadı elim
Mazide kaldı her şey dertli gönül neylesin

Yar seninle yeri bomboş kaldı sensizliğin
Dağlar yol vermez oldu beyaza büründü
Bacası tütmez kimsesiz şair bencileyin
İnzivaya çekildi aşka içini döktü

Düştü sevda yoluna umarsız bir yar sevdi
Nice kervanlar geçti seyrüsefer eyledi
Ummana ışık saçtı yanar söner feneri
İşte ! yol göründü diye müjdesini verdi

İçim aşk ateşiyle ışır seni yazarken
İçin için tutuşur yangın yeri olurdu
Dizeler bağrı yanık sözcükler yansıtırken
Yana yakıla aşk alev alev durulurdu

Ne olduysa oldu derken sığ suda boğuldu
Elim bir kazaya kurban gitti vah zavallı
Dostluğa dönüşüp yaşasaydı ne olurdu
Bundan sonra hiç kimse dinlemez bu masalı

Kara görününce yelkenler açılırdı hep
Vira ! başka limana , rüzgar umutla doldu
İnancım ve düşlerim bütün bunlara sebep
Aldığım her nefes yaşama sevincim oldu

Aşkı bekletmeden deminde karşılarsan
Nasihat değil her dem sevmenin fırsatıdır
Kazancın büyük olur tekrek tat duyumsarsan
Beklemeye kalırsa eğer buruk acıdır