Fırçam Yettikçe Şiiri - Kasım Kobakçı

Katı çizgili değilim,
Hakikat yalnızca gözle,
Sezilemez sanırım.
Fakat odağım,
Işıktır yine de tuvalde,
Ve anları izlerim,
Fırçam yettikçe.
*
Hikayeci değilim,
Gözün gördüğünü,
Düşlere haps etmem...
Dışarıdaki anı da,
İçerdeki yansımayı da,
Resmediyor olmak mühim,
Her bakışta ve her ışıkta...
Gölgesiz nur olmuyorsa,
Ve nursuz gölge.
Renkleri birbirinden,
Koparmak, abes uğraş,
Anlamsız bir leke.
*
Tepkisel değil ki, renklerim,
Ders verici olsun.
Aynacı da değilim,
Kuralcılara,
İnat olsun diye.
Doğaya baktığım gibi,
Boyamakla beraber,
Göründüğü gibi,
Sisli gibi, buğulu gibi,
Sererim bazen,
Güneş ve su cilvesini.
Görebildiğimce,
Gösteriyorum.
Gezginlere benziyorum,
Bu tavrımla seziyorum.
Manzaranın üstüne düşen,
Anlık titreşimleri,
Hep kovalıyorum.
Ama tonları,
Ve titreşen atmosferi,
Kaydetmekten geri,
Ben durmuyorum.
*
Kalıpçı değilim,
Evet doğacıyım belki,
Ama boya,
Sırf suret için,
Sürülmemelidir.
Boya sadece yüzeyde,
Donmamalıdır.
Boya kırların nefesini,
Boya suyun harelerini,
Hissettirmekten geri,
Kalmamalıdır.
*
Belgeci değilim,
Kopyacı olmadığımdan.
Eksiğini yapmadım ki,
Fazlasına geçebileyim.
Tablo mekanın, bir tekrar
Olamaz, oldurulamaz.
Neden solmayacak bir anın,
Peşinde koşabileyim.
*
Gizemci değilim,
Sadece kapalı manayla,
İlgilenmiyorum ben.
Gerçi çoğu vakit,
Siluetler ve lekeler,
Kullanıyorum ama,
Bu bende belirgin,
Bir gaye olmadı.
*
Atölyeci değilim,
Kapalı oda, değil yerim.
Kırlarda görülenleri,
Kırlarda resmettim.
Güneşte eriyenleri,
Hep güneşte erittim.
*
Ben buyum işte,
Işığın peşinde.
Bazen mor, bazen de pembe,
Kendimi sınırlayamam,
Bu dar çerçeveyle.
Ben sezgimce,
Fırçalar sürüyorum,
Her rengi bir kalıba,
Sokana şaşıyorum...