Fırça Şiiri - Şahverdi Ali Eren

Ben, boyacı sandığında eski bir fırçaydım.
Küçücük el izleri taşırdım bedenimde.
Boyacı çocuğu selamlardım.
Her sabah yeni bir düş tazeliğinde,
Tükenir giderdi her saniye ömrüm.
Bilirdim.
Temizlediğim her kundurada,
Biraz daha kirlenirdim.

Her defasında yalvarırdım boya kardeşlerime.
Bulaşmayın fukaranın ellerine diye.
Kendim için sanırlardı, aldırmazlardı.
Oysa, küfrederdi o da benim gibi.
Akranlarından sakladığı kirlerine.

Bir akşam ellerine bulaşmış göz yaşlarından öğrendim,
Babasını toprağa verdiğini.
Bir boğaz daha eksilirken,
Sırtına daha da büyük bir yük yüklendiğini.
Okumak senin neyine diyip bırakmalıydı,
Artık gece yarılarına kadar sırtında taşıyarak bizi.
Oysa okuyup doktor olacaktı.
Tanıdığımdan beridir böyleydi düşleri.
Ve hasta babasının ilaçlarını, o alacaktı.

Şimdi,
Sevdiği kızın ismini yazdığı defteri gibi.
Beni de attı bir hınçla sandığın en köşesine.
Orda silinip gitti Gülizar’ın ismi,
Kendi kurduğu düşleri gibi.
Acaba bana bu kadar yabancı olur muydu?
Kurduğu hayallerini gördüğümü bilseydi.
Ve döker miydi içindeki korkularını,
Onu duyabildiğimi görseydi?

Şimdi onun çocuğunun oyuncağıyım,
Dökülmüş kıllarım, eğilmiş bedenimle.
Ben, fukara bir evde çok eski bir fırçayım.
Küçük el izleri taşırım bedenimde.
Gelip geçti ömrüm bir ekmek teknesinde.
Şimdi doktor olacak çocuğun oyuncağıyım.
Yarım kalan bir düşün geride kalan anısı gibi,
Saklanırım, utanırım onu her gördüğümde.