Firavun Şiiri - Oğuz Kılıç

devrik bir piramite gömülen firavun-
dum senle kefenlerle Mumyalandım
gömülmeden az önce çatlak kafatasımdan
solucanlar sarkıttım çürük iskeletime
biçare tutun diye, ne vakit ki tutundun
şizofrenik gövdeme çürüdü ve koptu
gövdem prizmatik bu kentte uçurum
çiçegiydin çıglıkla düşerken sen, ben ardında
kırbaçlanan katatonik SÜRÜN-

gen ahtapot kollarımla kangrence beklerken
salyalı bir sürüngendim mecalsizce bir bilsen
gövdemin ihbarcısı yerçekimi aniden paratoner
bedenime sen heybetli yıldırımı iffetsiz İN-

dirirken! iletkendi yıldırımlı elektroşok
gövdem kırbaç gibi elektriği çirkefçe sıçratırken
kaç voltaj zebaniyiz zehir zıkkım işkencede
bu gayya kuyusunda senle ben, zakkumla
zehirlenen, ısırganla bilenen, kaktüslerle bezenen
çilekeş işkencede cerahatli İŞKEN-

ceydik cüzzamkar sevişirken! tutup
azadladılar bizi pornograf kölelikten ayrılır mı
parça tesir bir bomba fünyesinden, ayrılır mı
elbombası gaspedilip piminden, tahribatla
patlayarak dagıtırım bu kenti şiddetli
bir bomba gibi ben koptugumda piminden!
Bombardıman sagnagıyla barikattayken sen,
Karabasan bir kent batar gulyabani endamla
Ben bulantı bataklığına rahmetsiz DÖN-

Üşürken! Palaspandıras battım Panik-
atak şehirle balçıklı bir bataklıktım orda ben
yerçekimi yeraltına çekiyorken elimden
Saçlarınsa Taşlaşmış öyle bir Kızıldeniz
asasız Ortasından ikiye yarılırken piramitte
ters dönmüş devrik bir Firavundu-
Mkapaklandım saçlarına yalvaran Bir kibirle
şehir battı, lahit battı, battı küffar Uygarlık,
kurtkapanı saçların ki merhametsiz kapandı
bir mumyasız firavun uğrunda GÖM-

ülürken!