Firak vaktidir şafak Şiiri - İlyas Kaplan

hep aynı mevsimler hep aynı manzaralar
sakin bir derviş gibi geçti yıllarım
anladım ki ilk yolculuk kendi içinde olmalı
yakın gözüken menziller ne kadar uzakmış meğer
badirelerle dolu ne yürüyüşler bitti
saçlarımda ki beyazlığı hesaba katmazsak eğer

inan hemen hiç değişmemiş yıllar düş tadında
asıl mesele yaşlanıyor olmama rağmen
çocuksu çırpınışlarıyla hep küçük kala kaldı yüreğim

unutulmuş bir hatırayı yeniden yaşamaya çalışmak beyhudeymiş
bir ana bahşedilen tutkuyu yeniden canlandırmak
artık arzularım kemale ermiş
bütün çıplaklığı ile karşımda öylece beklemekte
adeta bütün katmanlarında eskinin bağışlanmaz günahları

henüz farkına varamadığım bambaşka heyecanlar
gizem dolu , sır küpü duygulara muttasıl

bir ateş şelalesi ki yangın yerine döndürmüş sinemi
kalbimi tarumar etmiş bu acayip hengame
bir bad-el mevt yalnızlık ki ateş düşmüş çöllerine
seraplarının derinliği ateşlerle mühürlenmiş
şafağı alev alev ,şuleleri sureta aşk
harelerinden taşanların ,firak vaktidir şafak

geceyi yavaş yavaş içime çekerek maziye mahkum ediyorum
öyle çok ,öyle hatalara sürgün, öyle girift
göklerinden koyu bir karanlıktır süzülen
katrelere yansıyan suretlerde keyifsizliğim
ummanlara meyleden met ve cezirlerim

ayrılıklar bir hicran ,mutluluk gibidir bazen
kimi zaman bir bayram sevincinin ardına gizlenen
fersudeleşmeye yüz tutmuş bir ayrılık türküsü gibi
bazen de gecelerimin korkusunu damıtan bir uyku
yüreğimi kanatan son gecenin, son saati vururken

geçmiş saatlere mahkum odamın her köşesi
hiçbir zaman artmayan, hiçbir zaman eksilmeyen
çoğu kere kısır ilişkilere dönüşür

redfer