Firak Şiiri - Bilal Çevik

seher vaktinin soğuğunda,
trenden çıkan dumanla ısındık be.
soba yanardı aşkla
sevgimiz tutuştururdu kömürü.
çoğuzaman kıskanırdım günlerin her sabah gülüşünü
balkona uzanan armut ağacı bizi izlerdi hep
meyveleri karşılığında.
ati ve mazi hep ayrılığı işaret ediyordu.
ve merdivenler yol gösterdi ilk bize
evlerin yıkıntıları anlam veremedi buna
kırıntılarım kaldı toprağın cebinde
halkın işi şaklabanlıktı yine
kirli bakışlarla.

kapılar ne kadar dayanabilrdi ki yolcuya
boyun eğdi dağlar bir el vermedi
istasyon bu defa üşümüş aşk ateşi bekler
ve istasyondayız
çevrim dışı olduk bir an ve kaybolduk
yine ıskaladık
hem aşkı,hem ölümü.

(ıskaladığım bir dosta)