Final Şiiri - Ahmet Yusuf Yılmaz

Çok anlatmak istiyorum da,
Hangi birini anlatayım;
Bu kadar toparlayamazken?
Kendime bile anlatamıyorken,
Nasıl söyleyeyim sana?
Çok söyledim gerçi bu asırlar...
Ama bitmiyor ki söylenecekler.
Ne olduğunu bile bilmediğim,
O söylenecekler...
Şiir bile yazamazken,
Şiire bile dökemezken,
Şiire bile benzetemezken,
Şiirler benden nasipsizken...
Şiirler beni sevmiyor biliyor musun?
Ya darıldılar,
Bir kaleme bakan mahkum yürekleri,
Ya da sebepsizce,
Sevmiyorlar işte...
Seni seviyorlar.
Benim sayemde değil...
Onlar seni seviyormuş zaten.
Ben onlara bildiklerini tekrar tekrar,
Ve inanmazsın,
Tekrar tekrar okuyormuşum...
Masal gibi değil mi?
Bugün o yüzden iki taneler ya...
Tabi bu dizeleri,
Kendilerine layık görüp,
Beni aralarına alırlarsa...
Gerçi son şiirim...
Bu final pek gişe yapmaz ama,
Ne yapalım...
Anlatamadan hiçbir şeyi,
Son dizeleri yazıyorum yeşil gönlüne...
Fazlası zarar ya her şeyin...
Ha kendine,
Ha bir başkasına dizelerim...
Zarar...
Yazmak zor eylem,
Bana yakışmıyor şiir olanı pek...
Ben varım...
Şiirlerim sadece bavullarını topladı...
Şiirlerim;
Yani sana yazanlar,
Sana yazılanlar...
Seni benden iyi tanıyanlar...
Beni terk ediyorlar...
Hoşçakalın şiirlerim...
Ben sizden razıyım,
Siz ne kadar benden razı olmasanız da...