Filler, ceylanlar ve damak tadı

bir yanım kar ve çamur
hala oynayasım var
üşümüş pörsümüş çocukluğumla
çamurdan oyuncak yapıp kış ortasında
ama yangın olmasın
canım yanıyor çok
çatlıyor ya
elimdeki çamur fil

hala o karda ayazda
yırtık lastikli çocuğa
ninni söyleyesim var
gidip gelmeyen kahramanların
anka kuşu ve şahmaranın
yoksulluğa ulanmış hikayelerinden
anne kalbi yumuşaklığıyla ninnileşmiş
tutup elinden çocukluğumun
dönesim var
hikayenin öncesine

küçücük elimi görüyorum her gece
uzansam uyanıyorum
oysa tutup sıyrılmak istiyorum rüyadan
ve sonrasından

annemin çiğneyip verdiği ekmek parçası
damak tadım bu benim
ötesinde her şey etimi kemiriyor
sanki yangındaki çocuğun kolunu çiğniyorum
yangından sonrakileri kusup
o yangında yanasım var
bir de
o bebeğin gözündeki alevde

ilk izlediğim bir yangın
sanatsal bilincim bu benim
katarsise küfredesim var
kimse arınmadı
ben yandım

bir yanım hep kahkaha
hep o anlamaz çocuk
hani uzanmıştı ya
o yanan çocuğun rüyasına
o rüyadan tutup
elimdeki çamur fili veresim var
öyle ya o tarafta hiç fil yokmuş

hırpalanmış
ve çokça hırpalanmış bir tebessüm
budur aidiyet bilincim
ötesinde her şey zulüm
ötesi gün ortasında
yani güpegündüz
bir havan topu
bir avuç mermi
biraz budanmış ömür
Ve ölüm
ve çokça ölüm
ölüm
arsızca ve pervasızca
(nasılsa hükmü kalkar ya ölülerin)
mesela bir ceylanın elinden tutup
aralamak bu karanlığı
ve onunla gidesim var
gittiği yere

ha bir de araftaysa
-ki orda olmalı tanrı-
sorasım var
bu nasıl bir sabır
bu ne çok sabır
hiç yanmaz mı için
senin hiç kalbin donmaz mı