Fikri Demirtaş Şiirleri - Şair Fikri Dem ...

Cıvıl cıvıl ses veren minik yavrular Masmavi gökyüzünde kanat çırptılar Okul bahçesinde kardeşçe kucaklaşanlar Nerede şimdi mendil kapmaca oynayan çocuklar. Şen şakrak özgürce öten kuşlar Nerede kalemler, defterler, kitaplar Kara tahta başında yazı yazan minik eller Nerede şimdi o güzelim okullar, derslikler. Nasılda geçti yıllar, saçlarıma düştü aklar Kulağımda hala öğrencilerin sesleri var Biliyorum son zilin çaldığını çocuklar Gökyüzünde kayboldu artık gelmez o kuşlar Düşlerimde her gün yaşayacaklar Zil çaldı hadi okullara koşun çocuklar. (Malatya 13 Eylül 2011)

Yıl 2 Temmuz 1993…
Sivas’da gün tutuştu.
Yanıyor alev alev,
Tahrikçi tavırlar,
Kışkırtmalar,
Şuursuz kitleler,

2011’’nin 14 Temmuzu,
Kavurucu sıcak altında.
Kin ve nefret kustu namlular.
Dağ taş alev alev yandı.
Bayrak oldu Mehmetçik Silvan’da.
On üç yıldız kaydı gökyüzüne.

Allah bir kulun kalbinde,
Tutku kandili parlattığında,
Kalp onunla aydınlanır âlemde,
Şems’in rahlesinde pişti Mevlana.

Hasbihalimiz manaya erenlere,

Dünyayı süsleyen gülün kokusu, Sevginin efendisi Nebi’yi hatırlatır, Bir sevda dinmiş cennet bahçesinden, Teşbihi gül, teri gül, yüzü gül Muhammed. Gül aşktır, sevdadır, özlemdir, kavuşmaktır Gül ayrılıktır, hüzündür, gözyaşıdır. Gül kokuların özü, ruhudur. Gül çiçeklerin padişahı, Gül-i Muhammed. Renklerin şereflendiği güllere bakınca, Şair lal, ressam biçare kalır. Ey Gül-i Rana’dan kokusunu almış rüzgâr. En güzel sevgilinin toprağından serin serin eser. Nur-u Kuran’ın aydınlığında, Mısralarımla gül koklatmak istiyorum. Yitirsek de baharı avuçlarımızda, Gül muhabbetiyle kucaklıyorum. (21 Ekim 2011 Malatya)

Hazan mevsiminde Yapraklar bir bir düşüyor yere Dalından kopan her bir yaprak Bir şeyler hatırlatır bize Her doğuşun bir batışı Her baharın bir kışı var Bir yok oluş değil Hazan mevsimi Taze bir başlangıcın en sırlı haberi. Ağaçların dökülmüş yaprakları arasında Sonbaharın sarı soluk yüzüne Yüzümü sürüyorum gündüz gece Bir gün sararıp düşeceğiz sonunda Hafif bir esintiyle kara toprağa Gelip geçici bu dünyada “Her canlı ölümü tadacak” Kaç takvim yaprağı daha kopacak. Sararmış yapraklar döküldüğünde Ölüm daha acıklıdır güz güneşinde Ağaçlardaki ağlamaklı musiki Çalmaktadır sonbahar savaşında. Ağaçlar elbiselerini çıkardığında Bülbül ağlar, gül ağlar Sararan yapraklar, ağaran saçlar Ölüm ve diriliş muştusunu anlar Hazan mevsiminde ölmek. Hazan mevsiminde yaşamak. (13 Ekim 2011Malatya)

Dökülürken yapraklar hazan mevsiminde
Müthiş bir sarsıntıyla sarsıldı yer gök
Yer kabuğunda emri ilahiyle koptu kıyamet
Yeşil Van’da, Erçiş’te yaşandı bu büyük afet
Afetlerden ders çıkarmayanlar ağlasın.

Bu toprağın büyüklerini,
Anlatır bize tarihler,
! 924’de kerpiç bir evde.
Güller diyarında doğdu Demirel.

Gece gündüz demeden, yorulmadan, bıkmadan

Güneş vedaya hazırlanıyor,
Rüzgâr ney üflüyor,
Ayrılık şarkısı söylüyor yapraklar,
Soluyor dallarda güller,
Sararmış gazeller,
Yüreğimde ince bir sızı bırakıp gider.

Yankılanıyor çığlıklar,
Yuvalara dönüyor kuşlar.
Güneşe koşar çocuklar,
Karanlıklar aydınlanır okulda.

Esmer, kumral, sarı tenler,