Dayımın kızı (Nesibe) Nesrin Uçar'a ithaf olunur.
Aile hiç bir şey değilki derler oysa
Nesibe ablam ailemizi bir arada
Tutmaya uğraşan ve bundan dolayı
Yedek parça çıktı tamir'in tadı kalmadı
Kalorifer çıktı sobanın tadı kalmadı
Televizyon çıktı sinema'nın tadı kalmadı
Peçete çıktı mendilin tadı kalmadı
Neyin tadi kaldı ki
Gazlı çakmak çıktı kibrit'in tadı kalmadı
Her evde nusluklar pınar'ın tadı kalmadı
Plastik çıktı sırça kab ın tadı kalmadı
Sauna jakuzi çıktı hamam'ın tadı kalmadı
Neyin tadı kaldıki
Bir çocuk'tum ağladım yıllar boyunca
Gülmüyor garibim yıllar geçince
Ağaç bile tutamaz yaprak düşünce
Ah ile vah ile geçti benim hayatım
Ne dost'tan ne ana baba'dan güldü
İlk okul 2. sınıf idim izmit'te
Yenidoğan ilk okulu idi başladığım
Ben taşradan geldim diye oyuna bile
Almıyorlardı arkadaşlarım,ben işçi çocuğu
Tabiki oyun oynayamazdı
Dosta karşı geldiyisen
Arar sorup bulduyusan
Yad ellerde kaldıyısan
Anlamazsan bir sözüm var
Memleket'im yanacaksa
Kimi görürse hep ısı'rır
Tutmaz dilini düş'ürür
Havlıyor devamlı vır zır
Bıktırdı bizim hayvan
Ne bayram bilir ne arefe
Çok aradım can dostumu bulmadım
Kal dadiler gurbet elde'de kalmadım
Bende anlamadım neden gülmedim
Bunca emeklerim oldu heba oldu boş
Bahar da çiçekler boy boy açınca
eşim Cahideye ithaf oılunur.
Aşkından yandımda o gün
Seni yanımda yakınımda
Daha onsekizinde bense ondokuz
Torunum Cahide Nur'aithaf olunur.
Oğlum özgür'ün kızı
Mevlam öğmüş yarat'mış onu
Büyümeye çalışır durur
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!