Figen Karaca Şiirleri - Şair Figen Karaca

Seni tanımak güzeldi.
Şarkılar senle başlandı söylenmeye,
Senin için yazıldı şiirler bir bir.
Ağzından çıkan bir sözcük
Birleşirdi benim cümlelerimde.

Ne düşler ne düşükler yaşadım
Zamanın en gizli köşesindeydim.
Bir sevdiceğim vardı.
Gizemli bir bakışında yol aldım,
Yorulmaksızın durmaksızın.
Hain bir tebessüme çarptım.

Bir kadınla mı başladı her şey,
Ya da bir adamla mı?
Karşılaştıkları ilk an sıradan bir yer,
Tesadüf işte.
Oysa sıradan olmayan bir şey vardı.
Kadın seneler öncesinde aynı yerde bir kez daha karşılaşmıştı adamla,

Belki yine gelirsin.
Silindik bir yüz belirir,
Bir ses duyarsın uzaklardan,
Gel diyen bir ses
Ve hiç düşünmeden hatırlamalısın
Memleketimde sensiz yaşadığımı,

Sevince başladı şarkılar,
Sözlerini ben yazdım,
ezgisini sen yaptın,.
Yüreğim susmak bilmedi sanki.
Ellerim, ayaklarım cam kırıklarına dönüşür gibi
Paramparçaydı vücudum,

Bir düş kuruyorum,
Özlemden uzak sevgiye daha yakın bir düş.
Ellerin ellerimde,
Vücudum daha bir sıcak.
Üşümüyorum beyaz günlerde,
Yağmurlarla ağlamıyorum.

Duymak istediğim iki kelime,
Hani söylerken,
İçinde bir kıvılcım büyür,
Aklını başından alır,
Bir çıplaklığa bırakır seni.
Şimdi duymasını istediğim sen

Yedi tepeli şehir derler İstanbul’a
Gonca güllerin bırakıldığı şehir,
Özlemlerin,fırtınaların estiği şehir…
Be ne diyeyim sana İstanbul
Ne diyeyim?
Hayat bir başkadır koynunda.

Bir 14 şubat daha geldi yine
Tüm sessizliğini koruyaraktan,
Bir aşkı arar yüreğim
Belki yaşanmış
Belki de keşfedilmemiş bir aşkı.
Bilemiyorum

Sen kor gibi düşerken yüreğime.
Titrerim ağlarken.
Zaman,kayıp bir şehre dönüşürken
Zor günlerimde,ruhuma yansıyışının izleri bile kaybolurken,
Tenim ayaz
Ve ben üşürüm gözlerinde.