Fidan Aykut Şiirleri - Şair Fidan Aykut

Aşka dair ne varsa süpürüp gitmişler sanki yüreğimden,
Koparıldığı için çiçekleri çorak kalmış sanki ruhumun her bir yanı.
Öksüz bırakmışlar sevdaya dair şiirlerimi,
Işıksız bırakmışlar umuda parlayan gözlerimi.

Tam 'Tamam artık, hiçbir çiçek açmaz bu yürekte' derken,

Günün ilk ışıkları ile beraber
'Sevgi' doğdu gönlüme.

'Günaydın' ı ile uyandığım annemin yüzünün aydınlığında gördüm sevgiyi ilk.
Masmavi gökyüzünü kaplayan pamuk tarlasında,
Baharı müjdeleyen ağacın pembe beyaz tomurcuklarında,

Yalnız olmayacaksın.
Oralarda, bugünkinden yalnız olmayacaksın.

Geçmişin, anıların hep seninle olacak.
Yaptıkların, yapmadıkların,
Yapamadıkların hep seninle olacak.

Yarim, diğer yarım,
Ne yapsam yarımım sensiz.

Gülsem yarım, ağlasam yarımım,
Sussam yarım, söylesem yarımım sensiz.

Yoruldum; anlaşılmamaktan,
Sevdiklerimi, sevenlerimi 'dost' yapmaya çalışmaktan,
Yüreğime kulak tıkayıp mantıklı olmaya çalışmaktan,
Haksız ithamlarla yaralanmaktan.

Yoruldum; sevgime hak ettiği değeri bulamamaktan,

İşte yine yeniden
İstanbul ağlıyor.

Sevgisizlikleri silmek,
Vefasızlıkları yok etmek istercesine.
Kıskançlıkları silmek,

Yüreğimin;
Çiçek açmaya hazır tomurcukları,
Zamansız bir fırtına yüzünden
Korkmuş, incinmiş, saklanmış.

Bunu gören bulutlar;

İnsan sevgisinde böylesine coşkulu olmalı,
Dalgalar gibi;
Yeniden yeniden, hiç vazgeçmemeli sevdiğini söylemekten.

İnsan sevgisinde böylesine kararlı olmalı.
Dalgalar gibi;

Bilesin ki dostluk bir çiçek,
O da her çiçek gibi;
Su isteyecek,
Işık isteyecek,
Ve en önemlisi sevgi isteyecek.
O da her çiçek gibi,

İstanbul kendi kendine konuşuyordu yine bu sabah.
Anadolu şehirleri böyle değildir;
Ona can veren insanları dinler oysa.

Alımlı, kaprisli, kaçan sevgiliyi oynayan İstanbul ise,
Kovalanıyordu bu sabah yine