Fetih Destanı Şiiri - Halil İbrahim Güncan

Yıl bindörtyüzelli üç mayıs yirmi dokuzdu,
Fatih Sultan Mehmed Han günlerdir uykusuzdu.
İstanbul’un surları sökülüyordu taş, taş,
Tarihe geçmemişti böyle kutsal bir savaş.
Arslan gibi levendler coştukça coşuyordu,
Ya Allah narasıyla ölüme koşuyordu.
Şanı Yüce Peygamber övmüştü, methetmişti,
O kumandan ve asker ne güzeldir demişti.
Saf saf koştu yiğitler “Allah Allah” diyerek,
Köhne Bizansın kokmuş leşini çiğneyerek.
Asırlık koca surlar alkanlara boyandı,
Ve şehid Ulubatlı’m, al sancağa dayandı.
Üç hilalli sancağım dalgalandı semada,
İstanbul fethedildi o mübarek duayla.
Beş yüz sene merkezi koca imparatorluğun,
İlim irfan yuvası hem batının doğunun.
Yoruldu İstanbul’um asırların sonunda,
Bizans ruhu hortladı bir papaz okulunda.
Fesat yuvaları bir bir kök saldı memlekette,
Yarışa başladılar İslam’a ihanette.
Bir yanda Haçlı ruhu öbür yanda Moskova,
Yerli uşak beyinler hazır yurdu satmağa.
Ey Türk-İslam düşmanı, sen şunu iyice bil!
Sanma Türklük sahipsiz bu vatan öksüz değil.
İmanlı Türk Gençliği her oyunu bozacak,
Yüce İslam mührünü gönüllere kazacak.
Çağlar açmıştı Fatih, Peygamber müjdesiyle,
Milyonlar yürüyor bak Allah Allah sesiyle.
Koca İstanbul’um da tekrar fethedilecek,
İhanet yuvaları tarumar edilecek.
Sonu hüsran olacak İslam’a düşmanların.
Kur’an’ın fermanı bu “zafer inananların”.