Fethedin Kendinizi Şiiri - Erçağ Akarca

Sabah güneş ilk belirtilerini verirken yaşam reaksiyonuna,
Kuşlar avlarını aramaya başlamıştı bile şimdiden telaşlı,
Havaların vehametinden konuşuyorlardı sabah namazından dönen iki yaşlı,
Ömrünün sonlarında birbirlerine yarenlik eden iki beden evlerine yaklaşırken,
Güneş artık tamamen ısıtmaya başlamıştı yerküreyi fedakarlıkla,
Çocuklar hazırlanıyorlardı kurdeleleri yakalarında akıyorlar sonsuzlukta,
Mutluluk hakimdi sanki yeryüzüne, Hades ortalarda yok,
Şehir fısıldadı ilk emrini insanlara:Her şeyden önce fethedin kendinizi,
İnsanlar tam anlayamadılar şehrin fısıldadığı kelamları,
Unuttular yollarda amaçsızca sürterken onlara amaç belirleyen samimi selamları,
Düşündüler hep başlangıçları vehmetmediler yaşayacakları sonları,
Sonsuzluklarla buluşmaya çalışırlarken buldular kendilerini zalimce sonlarda,
Kolaylıkla yaşadıkça boğulurlar kibrin ışığından yardım isterler hep zorlardan,
Zoraki gülümseyişler etrafa yayılmış entel insan bütün markalara bayılmış,
Şehir fısıldadı ikinci emrini insanlara:Önce kendini anla ki âlemi anlayasın,
İnsanlar yine anlayamadılar bu fısıltıları yine benliğinin yalnızlıklarına muktedirler,
Toprak uyanırken Gaia bile ağlıyor toplumun toprağı umursamamasına,
Sonunda gece yaklaştı, güneş çevirdi yüzünü astı insanlığa, , Bütün yalnızlıklar dik durmaya çalışarak tebessüm etti yalınlığa
Gece karanlığının kasveti çöktü rüzgarla ağaçtaki son kırmızı elma düştü,
Belki yaşanan acılar ulaşılmaya çalışılan ferahlıkların fragmanı, hayat bir düştü
Şehir fısıldadı üçüncü emrini:Dünyayı kahrınızla fethetmeyi bırakın önce kendinizi fethedin .......