Fesleğen Kokulu Yarim Şiiri - Yunus Özkan

’Kötü gözle bakacaksan sevdama sustur beni...
Ayrılık tohumu düşmeden aşkımıza öldür beni...’’

Sere serpe uzanan bedenin kollarımın arasında
Fesleğen kokan tenine hasret mi kalacaktım...

Ya ruhun?

Unutmayı deneyemem...
Döneceğini umut ederek, ölemedim aşkından...

Olmuyor sebebim...
Ölüm bile koymuyor...
Hiç Olmuyor bu sensizlik...
Umut etmeden yaşanmıyor...

gün gelir rüyamda bile olsa bana yeniden gülersin diye bekledim...
içim sensizliğe terk etmişken duvarlarını yıkamıyorum...
içimden kopanları görme,
terk edilen harabemde...
Yutkunduğum boğazımda kördüğüm...

Kısmet değilmiş demek yetmiyor...
Bitti kelimesi ile sevdam son bulmuyor
Susamıyorum...

Kelimelerimi toparlayıp gözlerine teslim edemem kinimi...
Sevdamı çıkartıp yüreğimden gözlerinin önüne seremem ki...
Uzakları yakın edemem ki...

fesleğen kokulu yarim...

Vur!
bam telime dokun son bir kez daha...
Vur gözlerinle yaşamım son bulsun
kapat sende üzerime, yedi eşit tahta...

Söyle ömrümün narin gülü...
Ayrılık biz istemeden de mi yaşanırdı...
Ayrıldık!
Toprak sana kavuştu...
Ya Ben! ?

Yunus Özkan

20.07.2013 / 21:55