Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Şimdi söyle
Sen böyleyken
Kaç derman gerekiyor
Dik durmak için
Kutluyorum bu koca yürekli kaleminizi...
Kim yaşasın diye insan bomba üretir
Bir iktidar kaç hürriyet tüketir ...
Şimdi söyle ...
Sağlıcakla kal abi......Eserlerin daim olsun,,
Bir metne şiirsel değeri veren en önemli şey ifadesidir.Şiirsel kalite ifade gücü ile birlikte ifade şeklinin denge halinde ortaya çıkardığı metrik ölçümü kabil olmayan bir büyüklüktür.
İfadenin gücü müphemliğinden gelir.Yani şair okuruna ne kadar farklı şeyler düşündürürse o nispette güçlüdür.Okur şiirden, ‘’Bu bunun için yazılmıştır. Burada şair şunu kastediyor.’’ gibi kesin yargılara ulaşamamalı, ‘’Evet bunu diyor ama, sanki şu da anlaşılıyor dediklerinden.’’ vs. şüphe içerisinde kalmalı.Ancak hepten kafası karışmamalı zihninin içinde bir tane baskın düşünce olsa da tereddütte kalmalı şiiri okuyunca.
İfadenin şekliyle kastımız duygudur.İfade şekli kalpte ne kadar heyecan uyandırıyor ona bakmak lazım.Yemeğin tuzu gibi, duygu şiirin olmazsa olmazıdır.Ancak fazlası da tuzlu yemek gibi olur.
Şiirin dili, yapısal ve şekli özellikleri, bir bakıma şairin kalbine gelen ilhama verdiği şekildir denilebilecek olan üslubu, kurgusu, şiirde fikir özellikleri vs. diğer hususlar da elbette şiirsel kaliteyi belirleme açısından önemlidir.Ancak bütün bu hususlar şiirin ifadesi etrafında cereyan eder.
Bunları gözönüne alarak yukarıdaki şiire ilişkin söyleyeceğim şudur ki; bu şiirde ifade gücü ile ifade şekli arasında bir taraf ötekine baskındır denilemeyecek ölçüde asgari bir denge söz konusu.
Şiir güzel.Şair abime kalpten saygılar selamlar
şimdi söylüyorum ben böyleyken kaç derman gerekiyor ;)
çok güzel fevkaladenin fevkinde ....
sizi takibe devam...
sevgi dolu yüreğini kutlarım
mükemel anlatım tarifsiz bir paylaşım
gönlün şen hayalerin gerçek
yarınların aydınlık ve ilhamın bol olsun
..........................
Duygular yön verır rotanı çizersin, gelir bir yabancı oturur yüreğine, ah dersin revamıdır der sitem edersın yüreğin acılara hasıl olur dayanamaz buna yürek alır eline kalemi kağıda kusar durur yürek yükünü neylersin, harıka serbes çalışması olmuş kutluyorum...
O sosyal korkuluğa üşümesin diye bir elbise giydir...
ve düşlediğin tanrıcanı çiz yüzüne, hatırı kalmasın diye ucuz şiirlere begendım de dil ucuyla...
benı boş ver, halisülasyon uykularında...
söylemeye gerek yok, boşluklardasın!
şiir yazmaktasın güzel ve vurmaktasın o ölüyü defalarca, gözlerinle...
sadece tekmeledikçe haraket etmesi mi seni mutlu eden?
yada çürüdüğünü izletmesimi, törensız gömülmemişliğinde...
Şimdi söyle
Sen böyleyken
Kaç derman gerekiyor
Dik durmak için
Vaktinden erken gelen bir mevsimsem
Ve ecelime susamışsam
Ve kudretine yoksa itaatim
Ve zakkumun kökünden ruhsatsız ilaç yapmışsam
Ve varlığının altında yoksa imzam
Gün gibi ortadaysa
Aklımın
Fikrimin
Bedenimin
Artık senden yüz çevirdiği
Şimdi söyle
Kim yaşasın diye insan bomba üretir
Bir iktidar kaç hürriyet tüketir
..
harikasın dostum..
özlemişim seni okumayı...
çok iyi anlatım çok...
hoştu şiirlerinize konukluğum...saygılar.
Düşündürdü dizeler,beğeniyle okudum tebrikler selamlar.
üstad mesaj da kabul etmiyorsunuz..bu güzel şiirler hakkında yorumlarınızı, yazdıklarımıza eleştirlerinizi nasıl alacağız..artık sessizliği bozsanız diyorum..Kaleminize sağlık çok güzel bir şiir..
Bu şiir ile ilgili 43 tane yorum bulunmakta