Feryat Şiiri - Suzi Ayyıldız

Bazen en büyük yara, sevgiyle dokunulandır.
Derler

Gerçekten de öyle imiş
Yüreğimde;
Çok yolunu kaybetmiş yolcum var benim,
Bir tek gelen ölüm, bir de zulüm.
Hani sevdiklerim
Nerede yolunu gözlediklerim,
Göz bebeklerim, can dediklerim,
Nerede sevdasıyla öldüklerim?
Kardeşlerim, bacılarım, anam, babam,
Ölüm geldi kapımı çaldı,
Nerdesiniz, hayatımı verdiklerim?

Feryatlarım, figanlarım, acılarım,
Melekler yazmış ölüm fermanım.
Dünüm, bu günüm tükendi mi, yarınım?
Ekmeğim, suyum kesildi mi nasibim benim?
Ahım, ahvalim silindi mi kader defterinden ismim?
Teneşirde bekledim, bekledim, herkes geldi,
Siz niye gelmediniz, sevdiklerim?
Ya sen niye gelmedin, canım dediğim?
İşte çıkıp gidiyor son nefesim.
Ağlamaya mı,
Üzerime toprak atmaya mı,
Yoksa mezar taşına ahlarımı yazmaya mı geleceksin, sevdiğim?

Beni toprağa gömdükten sonra, bir ağlayan bulunur nasıl olsa…
Sakın sakın gelmeyin, canımı verdiklerim.
Anladım ki... bu dünyada insanı en çok sevdikleri öldürüyormuş.

Ölüler de konuşur, sessizce… Ama duyan yoktur.

---