Feryad-ı Lâl Şiiri - Hatice Derin Silahlı

Mührü açıldı gayrı müebbettir ömrüm yâr
Zırh misali sînemde yıkmaya tufan gerek
Yanmaktadır Züleyha zindandan ne haber var
Kül olmuş lâl sîneyi yakmaya cihan gerek

Katlim vacib fermanda belli ki kat-i karar
Başım feda yoluna almaya cânân gerek

Dili bâde dökünce şerbet eyler zehiri
Münkerle buluşmadan âlim eyler kafiri
Köleye kul olur da köle eyler emir'i
Mizacı izah için Habib-i Zişan gerek

Veyl olsun kem dillere incitirse tahir'i
Yiğidin hakkı için kelâmda mizan gerek

Selam olsun ezelden ehl-i gönül adem'e
Alp misali yüreği kükrer cümle âleme
İsmi yazılır arşa o mert sığmaz kaleme
Nam salsın asra diye destâna aslan gerek

Gökkubbe titresin de haram girsin mâteme
Sadakate râm olan sevdâya civan gerek

Andolsun kör geceden güne dönen sabaha
Emsal olsun hasleti aydınlanmayan rûha
Hakk'tan kopmuş inleyen nice kuytuda vaha
Edebi, nişân diye dehr'e Mîr Sultan gerek

Bülbülü suskun eden asl-ı ebrâr bu şah'a
Sultanı kul eyleyen hürmet-i lisan gerek

Yazgımın üç noktası sükûtu lisan eyle
Hamdım, yandım ah'ımdan sadr'ıma irfan eyle
Ki melekler saf tuttu cenneti ihsan eyle
Yedi iklim tutuştu görmeye duhan gerek

Ey âyine-i cemâl hicranı ziyan eyle
Cemre düştü yazgıya ömre aşiyan gerek

Derin der; dîvâneyim öğütsün beni çilem
Lisan-ı hâl tükendi konuşur derûn yarem
Açmam sırrı harama İlahî sende çarem
Arşa varmışsa duam ebedî şükran gerek

Arz eyledim halimi bulunmaz Mîr'e hilem
İblise yüz çevirdim âczime üryan gerek