Fermanın İpteki Kederi Şiiri - Zeynep Ergün

ADAM****

Farzettim; bir otobüse binip gittin...
Hiç gelmeyeceğin kadar uzağa gittin..
Hatta hiç var olmamışcasına gittin...
Fermanıdır devrik cümleler imparatorunun;
Hiç öpülmeden gidenlerin döneceği güne,
Kelebek kanatlarında siyah güller feda edile...

Farzettim; gelmedin bir daha...
‘’zaten yoktun ki üzüleyim '’’diyemeyeceğim kadar
Keskin bir hançeri boğazıma bıraktın...
Hançerin sebebi;
Gözlerini hiç bilmezken gidişin buysa;
Varlığında terk edilişi yaşamak harcı değildir hiç bir yüreğin...

Fermanımdır gidişleri yazdırttığım sevgili;
Parmaklarının değeceği tüm yüreklere
Bundan böyle boyun eğile...
Giden sevgilinin gözlerinin rengi,
Ölüm biline...

******

KADIN***

Öttü borazanlar okundu ferman..
Dizlerim çökük, gözlerim ağlamaklı..
‘’Kal’’ diledim
‘’Git’’ geldi..
Meydan, kedere bulandı

Gittim sevgili!
El sürmeden yüzüne gözlerimi..
Alıp bendeki seni,
Gittim..

Bilirim.. bir parça almışlığınla,
Sevdin beni..
Sevdin, izlerken bile gidişimi..

Sevilecek yanı yoktu gittiğim hiçbir kentin
Ve hiçbir adama emanet edemeyecek kadar senle dolu yüreğim..

Öyle asil ki hayalin..
Kılıcının bir milim ötesinde kalbim..
Bak gözlerimin içine
Yaklaş de..
Geleyim..

Düşünce cebindeki gözlerim yere,
Öldük sevgili!
Ve sen hiç bilmedin fermanın boynumuza geçirdiği ipi..

Ölmekse senle,
Başım gözüm üstüne..

‘’ Farzet ki benimdin hep..gitmedim hiçbir yere..
Ve ölmedik fermanın kederinde..
Üşüdüm sevgili!
Ört güneşi üzerime..’’

****