Ferman Şiiri - Ümit Zeki Soyuduru

Bir anda rüya oldu; masal oldu geçmişim,
Ben seni kafesimde saklıyorken ey bülbül!
Vız gelir nazın bana ben kendimden geçmişim,
Dermanım sen değilsin ister dil ol ister gül.

Gül niye ağlıyor ki? Çileyi çeken bülbül,
Gözümde yoksun artık ister ağla, ister gül.

Bilmem ki ne ararsın başka saraylarda sen?
Gönlümdeki saraylar sana açık dururken.
Ne yapalım sen geldin ben dünyadan giderken,
Ben ölünce kabrime koyarmısın beyaz gül.

Niye ağlıyor ki gül? Çileyi çeken bülbül,
Gözümde yoksun artık ister ağla, ister gül.

Konuşmaz artık sustu bana da lâl oldu dil,
Fermanınla tutuklu şimdi hal’ oldu gönül,
Sevgi dedikleri şey sevgiliye tahammül,
Sabır kalmadı bende ne olursun bunu bil.

Niye ağlıyor ki gül? Çileyi çeken bülbül,
Gözümde yoksun artık ister ağla, ister gül.

Ümit’im umutların umudu olamadın,
O yarin bahçesinde gül olup solamadın,
Vefalı bir dost bulup gönlüne dolamadın,
Yar deyip yandıkların ahdine sadık değil.

Gül niye ağlıyor ki? Çileyi çeken bülbül,
Gözümde yoksun artık ister ağla, ister gül.