1983 yılında bir yaz günü açmışım gözlerimi dünyaya. Doyasıya
yaşamışım çocukluğumu. Camlar kırmışım, bahçelere toplar
kaçırmışım, sarı bisikletimin pedallarında can bulmuşum.
Sonra başka bir ben keşfetmişim içimde. Gülen adama inat hep
ağlamışım. İçime akan gözyaşları mürekkep olmuş düşlerimdeki
acıya ve belkide bu yüzden hep ayrılıkları, hüznü yazmışım...
Ben ferit gül; alabildiğine neşeli ve içinde ağlayan bir adam işte...
Suskunum…
Kelimelerim firari
Aklım bomboş.
Yansıyan bir ışık duvarda
Ve bitmek üzere olan bir gaz lambası
Sermayem…
İlk adını öğrendim “anne”…
Çocuk yüreğimden taşan bir sevgiydi bu
Sığdıramadım koca dünyaya,
Ufacık gözyaşıma hapsettim bile bile,
Merhametli sıcak elin yanağıma bir kez daha değsin diye.
En güzel eller miydi ellerin?
Bu yüzün en güzel yüz müydü?
Sesin,
Bülbüllerimi kıskandırırdı?
Bir bakışın,
Yüreğimi mi deler geçerdi?
Senin adındı;
Şefkat, anne…
Yağmurdan sonraki
Toprak kokusuydun,
Okul sırasına ilk oturduğumda
Acemi korkusuzluğum.
Senin için vurdum,
Kalemimden çıkan her kelimede kendimi
Ve söylediğin her sözde
Faili meçhullere yazıldı adım
Bilmediğim karanlık yerlerde...
Hadi git…
Neyin kaldı ki zaten.
Buğulu bir cam, nefesinden
Ve kırık kalp tanecikleri
Yüreğimden…
Kanım aktı oluk oluk
Dindirecek ilaç bulamadım
Kırmızıya çaldı toprak
Her damlama bir can bıraktım
Ve sen,
Acil tuşlanması gereken bir hayata
Sanma sakın dönerim
Bu son gidişim usulca.
Dökülmüş yaprakları bırakıyorum sana
Belki hatırlarsın baktıkça.
Rüzgar değil savuran,
Bir sözündür beni böyle yoran.
Tövbekâr günlerimde vurulmuştum
Senin o aşk dediğin
Benim ise acı tattığım duyguya.
Ecel ile sevişirken ben bu soğuk odada
Üstüme örten yorgan olma istemem
Sustum...
Kara bulutlar çöktü üstüme
Yer gök inledi
Ve bir beden can buldu
Gaspa uğramış bir yürekte.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!