Feriha'ya Özlem Şiiri - Ferhat Yavuz

Özledim yar kahrımdan soyunarak hayayı
Özledim ateşimden çatlatarak gayyayı
Düştüm edeb elinden utanmazlar içine
Dokundum mürekkebin en derin çilesine
Binlerce yıl sevdaya gelmemiş böyle boyut
Sende tutuştu somut,soyut içinde soyut
Kim demiş her acının birgün son bulduğunu
Ruhundan kanamamış bu derdi anlayamaz
Çölde açan çiçeğin toprakta solduğunu
Gözünden akmayanı yüreğinde yakamaz
Kim anlatır düşlere esaretin sonunu
Vuslat ümidi ile kalbimin çarptığını
Şuanın karanlıkta bunca yorulduğunu
Öfkenin nasibime imtihan kattığını
Kim anlatır dalgaların bende durulduğunu
Sulardan inayetle kurtulan peygamberin
Gözümdeki yaşlarda böyle boğulduğunu

Anlamazlar Feriha sana özlemlerimin
Miraca uçan atın sırtında durduğunu
Üstümde kanat çırpan mor kanatlı perinin
Özlemine ram olan tende kahrolduğunu

Sevgilim renklerime siyah çaldı özlemin
Aşkında kırmızıyı günbatımı seçemem
Uçurumda çığlığı kırıyor dediklerin
Irmakların turuncu zehir olur geçemem

Beni mi vurmalıydı avcıların silahı
Ben mi takılacaktım oltanın iğnesine
Alır mısın bahtıma düşürdüğün şu ah'ı
Gururu çiçek gibi süslemişken göğsüne

Mısralarda kayboldum sözler küstüler bana
Feriha bu canbaza son defa aldansana