Feride… Şiiri - Ali Ercan Kılıç

Feride geçerken atıyla yoldan
Çizmeli ayağı, kamçılı eli
Boynunda yazması, düğmeli pantol
Dolunay görülmez güzelliğinden
Her yiğidin gönlündeki yazmalı…

Evlenmiş yüz başıyla erlenmiş artık
Bir doksanlık cengaver, yiğit mi yiğit
Haberi güvercini ağlatmış bir gün
Kurşunun kahpesi değmiş yiğide
Her yiğidin gönlündeki yazmalı…

Üzüntü hüzünlü, her yer yas ile
“Yalnızlık yar olmaz böyle asile”
“Duldur, güzel kadın koymazlar peşin..”
Bir çavuş er olmuş, ağa oğluymuş (? !)
Her yiğidin gönlündeki yazmalı…

Gitmiş arabayla, sonra da eşek
Varmış Kürt köyüne, çamurdan evler
Kadınlar çocuklar sömürülürken
Kaçmış şehrine bir at bulunca
Her yiğidin gönlündeki yazmalı…

Kars, Ankara bilmem neresi
“Bir asil kayıptır göreniz var mı? ”
Yıllar geçmiş anı olmuş hayata
Vardı evimize Dayım o zaman
Her yiğidin gönlündeki yazmalı…

“Buldum Cemile, Ferde’yi buldum”
“Nerede, harada? ” şaşırdı anam
Duymuş Bakırköy’de Feride yatar
Varmış yanına ki yaşayan ölü
Her yiğidin gönlündeki yazmalı…

Zor olmuş bilmesi Dayımı bir an
Sormuş anacımı; “Cemle neyliyir? ”
Pavyona düşer mi koca bir asil?
Saçları rüzgara can olmaz olmuş
Her yiğidin gönlündeki yazmalı…

Ay geçmedi Dayım yine pür telaş
“Cemile Ferdeye gittim dün yine”
“Gömmüşler yapyalnız kara toprağa'
Kimsesize, kimsesiz mezarı olur
Her yiğidin gönlündeki yazmalı…

“Aparmadın meni Ferde’yi görem”
Görse belki gözü, seçmezdi O’nu
Aldı Mushafını ağlarken o an
Okudu hafiften Yasin Suresi
Her yiğidin gönlündeki yazmalı…