Ferat Atalay Şiirleri - Şair Ferat Atalay

yar sar beni diyar diyar.mevsimler hüzünlü sensizim gene ilk bahar.açılır yanaklarından ,gül goncalar.sevişirim sen gibi ben ve rüzgar.nefesin nefesime ,teninin tenimi okşar,kuşların kanadında adını yazdım,silinmesin bir daha yüreğime kazdım.karaca oğlanın telinde aşkı saz,dın.aşıkların bağrında çıkar avaz, dın.duysun dağlar taşlar seni çarpar kalbim.yürüyorum kaldırımlarda,adım adım.sesiz ve sensiz sokaklarda kaldım.dostlarımdı geceler ve meyhaneler mekanım.içtiğim şarap,tı içindeki kabın.sarılıp yattığım şişeler bağrıma bastım.ve yastığım,dı ayakkabılarım.hayal meyal,uyandım düşlerimde sen vardın.sen ve ikimiz elin elimde,seviştiğimiz adalar.sabahın seherinde kalkar, balıkçı takalar.denizin mavisinde yüzüme güneş doğar.göklerde martılar uçar ada.ya kunar.kıyılarında nem ve yusun kokar.dökülür ağaçlardan sarardı yapraklar.bağrımda kor gibi ateş yanar.açılsın yollar,aralansın kapılar.bitsin, bitsin acılar. olmasın ayrılıklar.her bekleyişimdi seni son bahar.

Yıl bin dokuz yüz doksan üç. Bunun adı göç. Geldiler ansızın bir seher vakti kımıl kımıl.Cevirdiler namluların uçlarında süngü, buna karşı durmak ne güç,.Başakta hasat,evler kat,kat.ahırda at ateşe verdiler. Ne küllü kaldi nede bir avuc toprak.Kimilerini bir yere topladılar,ayaklar çıplak.üzerlerinde terli yirtik paç.ve kimileri bir yerlere kaçışıyor.Bir telaş. sırtlarında yürekleri alınlarında ter. gözleride yaş. Bıraktılar, her birini her birine muhtaç.Bebekler kundakta,çığlık anneler feryat ta üşüş.Babalar zülümde ayaklar,piş ağızlarda kalmadı. diş..yazıktır demediler,vurdular eylendiler. her yer kan.Nedir bu feryadın içinde boğan .Dinimize imanımıza sövüp sayan.Karşımıza dikilmişler şarlatan, okuyorlar.ezan , birde dillerinden düşmez yalan sözcükler kardeşiz aynı kandan

Gün doğarken penceremde her yeni bir gün. Ötüyor gül bahcemde kederli bahtsiz bül bül. Yasiyorum yalnizligi yüregim deki sürgün. Ölümü bekliyorum her gün neredesin be ecel. Her gün yeni bir gün benim icin zaten ölüm. Yasim yetmis isim bitmis kimim kimsem kalmamis. Konusurum aynalarla ehh artik yûksünmüsler benden. Zaten onlara bakacak ne yüzüm ne de özûm . Günleri aylari ve hatta yillari bilmem . Bir keresinde aynadaki moruk bana cirkin bakti . Bastonumla siraakkk ayaklarimin önune indirdim . Onu özledim bir ömür beraberdik ahh ben bu kafami. Yerine yeni parlak yüzlü bir ayna getirdim . Ikimizde bir birimize yabanci idik acikcasi. Sarabi actim iki kadeh doldurdum Ona bakmadan konustum konustum ve hep ben Konustum bana sesini hic cikmadi . Ve bir gece onu hayalet oldugunu fark ettim. korktum altimi islatircasina korktum. Onunla sabah mutlaka konusmam gerek dusundum. Karsisina yan dikildim ve ürkekce kaldirdim basimi. Baktim oda bana ayni derecede ayni sekilde bana . Sonra dogruldum taklidimi yapiyor deyus . Suratina tükürdüm o benim ve onu da al asagi ettim.

Yalnizlik bir uçurumdur,ışıksız karanlıklarda. Yikilmis bir harabedir selamsiz topraklarda.Gecenin zifiri karanlığı gibidir, yıldızlardan ,aydan uzak.cansız bir bedendir yatakta.ve yalancı güldür bahçelerde ,dalgaların harıl harıl vurmasıdır kıyılara,Güneşin batması karanlıklara gomulmesidir dünyanın . Kundaktaki bir çocuğun inleye inleye ağlaması gibidir ve yaş akamaz göz pınarlardan.Cehenemin derinliklerinden , gün görmez mahkumdur güneşin o eşsiz ışığına.apansızca bir bu tarafa bir o tarafa dalından salanan yapraklar.,çölde uçan kartal, ve yavrusunu yuvasında bulamayan bir kuş.Bir annenin karnında başlar yalnızlık. dağların arasında göğe yükselmiş.adeta nöbet tutar gibi ağrı dağı misali.ve yağmur yağdırmayan bulutlar.çorak toprakların ot vermeyen topraklarda başlar yalnızlık.

ne tarla kaldı ne karasaban.ne öküz kaldı nede babam.yakıldı yıkıldı evlerin üstü is ve duman. evimizi bağımızı tarlalarımızı etiller talan. hapis işkence sürgün.yollara dağlara verdiler her bir gün. gavur sürüsü değildik biz,bunu bize yaşatan müslüman. nerede o güzel günler. nerede o ahpaplar. artık dönmez geriye o güzel yıllar.gitti memleket gitti sevdalar yok artık o eski dostlar.vatan benim vatan sensin vatan o.haram ettiler bize hiç değer miydi bu. şimdi uzaklardayım hem, de çok yardan yurttan dosttan

Mevsimler birbirinin ardindan gençliğimi kovalar.merhametin eşiğinde oturdum ve ask hûzünlü cümlelerde kaldi devrildi şah mat.Soldu cicekler gazelendi yapraklar, rengarenk ağaçlar dallarinda sonbahar. Bulutlar birikti gökyüzünün mavisi karaya büründü .Gökte asice gürültülü şimsekler çatışıyor yerler yarıldı dağlar düz ovaya yayıldı .Sırtımı yere dayadim uzanmişim gök yüzünü yüzüme sermişim ve yağmur damlalari iki gözümden akti.Ömür dedigin ûc gûn rüzgar ile sabahtan kalkti.Karanliklar gözümden uçurum dalgalarla ürpertiler kesik vücudum.Doğanin özûndedir felaketler ve bir uğultuyla uyanir ilk bahar ve kim bilir nerede ne zaman yutar toprak insani ve beraberinde götùrür hüznünü çilesini mutluluğunu.Kayalar çatirdar yer yüzünden depremler uyanir topraktan yeniden filizlenir çiçekler açar güneş yarinlara aydinlik yarinlara umut yarinlara hayat özgürdür dünya karanlikatan aydinliga

Beni terkedipte uzaklara birakip terketme.Ömrümü ömrüne katarim büyük bir sevicle.Yeterki sen nazli yarim kal benimle. Gider isen eger ziyan olurum düserim dertten derde.Tek basima yasamak neye yarar.Hepten olurum sensizlikten tarumar.Yitiririm aklima verir bana zarar.Yoksa bulamam kendimi senden gecsede kac bahar. Karanliklara gömülürüm olur zihnim ham hayal.Ayak baglarina olurum sana hal hal.Ve gun gelir o gun ahireteki mekan.Cehenemin benim olsun cennetimde sen kal

Yaşayanlarla dost olmak! mezardaki ölülerle konuşmak !!!.Yer altında ve yer üstünde iki ayrı bir dünya mı var?Nefes alıp vermek yoksa ruhsuz bir dünyadan ruhlu bir dünyaya göçmek ve ebediyen oradan kalmak,yani karanlikta hayir aslinda hiç korkmadım karanlıklardan ama hep korkmuşumdur yalnızlıktan ve yalnız olmaktan.Mesela insan ölürken yalnız gömülmemeli ya sevdiğin onun yada onun sevdiğinin yanına.Öbür dünya hangi öbür ?başka bir hayat başka bir yaşam yok .Hangi el mürekkeplemiş ellerini ,yaprak yaprak doldurmuşlarsa boş sözcükleri kitaplara ,Kalın ciltlere sığdırılmayan Hayalerden öte değildir.Evet milyarlarca yıldır hep var olmuştur canlılar ,sadece bu dünyanın üstünde içinde demiyecem çünkü yaşam dünyanın üstünde var olmuştur.Peki dünyanın içi boş bir pingpon topu gibi mi ? Gelecek yüzyıllarda sanırım insan oğlu onu çözmüş olacak.İnsan oğlu dünyaya gelmiş en dahi canlılardan ve aynı zamanda en hayvani birer yaratıktır .devamı gelir

Evimizin önünde kocaman bir badem ağacı vardı o badem ağacına dayamış küçük bir kaya kütlesi bulunuyordu.
Yüz seksen küsür haneli bu köy yüksek bir tepenin üstünde Babil’in asma bahçelerinin adeta bir kopyası gibi yan yana ve üst üste inşaa edilmişti
Köydeki evlerin tamamı topraktan damları ve pürüsüz özel taş yuntmalarıyla duvarları
Düzenli mimarisiyle geniş teraslar ve avlularıyla mevcuttu
Kış ve ilk bahar aylarında tam bir filim platosunu gibi olsada metrelerce kardan dolayı oldukça Çetin zorlu aylar geçirirdik
Yaz aylarında sıcaktan bunalanlar evlerin dam üstünde yatarlardı

Yaşamak Dediğin. Yaşamak sadece nefes almakmıdır? Yoksa bir kıza aşık olup hevese kapılmakmıdır.Hayatta gördüklerinmidir yoksa görmediklerini görebilmekmidir.Yaşamak dediğin kalbin seni yanıltmasımıdır yoksa beynin seni aldatmasımıdır.isyan etmekmi ,savaşmakmı,barışmakmı yoksa sevişmekmi?Yaşamak dediğin ayakların seni götürdüğü yere götürmekmi?yoksa bir ömür ellerin sana bakması mı ?Gözlerin güzellikleri görmesi mi yoksa kötölüklere çirkinliklere şahit olması mı ?Ağzın durmadan çiğneyip çiğneyip yiyemenler senin yediklerin midir ?