Ferat Atalay Şiirleri - Şair Ferat Atalay

Yaşamak Dediğin. Yaşamak sadece nefes almakmıdır? Yoksa bir kıza aşık olup hevese kapılmakmıdır.Hayatta gördüklerinmidir yoksa görmediklerini görebilmekmidir.Yaşamak dediğin kalbin seni yanıltmasımıdır yoksa beynin seni aldatmasımıdır.isyan etmekmi ,savaşmakmı,barışmakmı yoksa sevişmekmi?Yaşamak dediğin ayakların seni götürdüğü yere götürmekmi?yoksa bir ömür ellerin sana bakması mı ?Gözlerin güzellikleri görmesi mi yoksa kötölüklere çirkinliklere şahit olması mı ?Ağzın durmadan çiğneyip çiğneyip yiyemenler senin yediklerin midir ?

Ondukuzunda asik oldum.Yirmisinde askere mars tuttum.Yirmibirinde es buldum.Yirmibesinde boy boy velet.Dilegim kime kimselere olmasinlar külfet.Allah versin ocagima güc ve bereket.Evin icine ates düstü alsana dag gibi dert.Tanri dusmanima vermesin böyle zeval i afet.Koptu hayatimdan yar benim en muhimim nimet.Adim adim karanliga saptanan kendi hücremde müebbet.Nerdeyim nerelerdeyim kimim ben ulan kimim.Kendimi tevvekül edecegim kadar daye,siz cocuklarimin izdirabindayim.Dipsiz koyularda cehhenem den daha ötürü icimde bir yangin.Cocuklarim cocuklarim annem ve ozlem.Yar ellerde muhacir derbeder harab oldum. Suursuz duygularimla geceye yol oldum bir telasim.Bulutlar ay,i gölgelemisti yildizlar benden daha hazin.Sag elimde agactan oyma bavulum sol elimde boynu bükük yanik sigaram.Kirik dökük bittik düslerim. Bavulumda iki cift gömlek bir,de ekmek oda iki dilim.Gece benden ben geceden daha helak.Yürüyorum yillarin yorgunlugundan harab olmus kaldirimlar. Yolun kenarinda binlerce yatan tassiz mezarlar. Ûstlerinde ne bir bitki nede bir sevgi gölgesiz kupkuru agaclar. Yürüyorum yürüyorum bilmeden durdurak Egik basima düsünceler saplanir sanki birer ok.Kendimi evin icinde buldum olmusum adeta bir direk.Öylece kala kaldim öyle sefil ve donuk. Karsimda duran aynaya baktim kendimi bulamadim kendimden.Ellerim karyolanin basinda beynimde uyku uyanik ucurum.Dalmistim derin karanliklara bakiyor gozlerim.Sarilmistim beyaz gül desenli yastigim.Yillar gecsede kokardi håla rahmetli karicigim. Bitkin günesin sabahinda uyandim.Rutubetli tavanli duvarlarda gözlerim.Bir yani küflenmis aile resmine baktim.Düstü gözlerimde yaslar hatiralarla damla damla resme baktim baktim bagrima bastim.Bir filim gibi sardi geriye yilar aniden.iki oda birde kocaman salon bir kösesinde ocak turlu turlu yemekler hele aksamlari baslanirdi konusmalar ondan bundan.Kurulurdu sofralar ve bir alemdi cocuklar huzur ve düzen.Yaz aylarinda toprak ana ana toprak. sirtlarinda bebek karinlarinda bebek.tarlalarda bahcelerde gunes kavurucu sicak. alinlarinda toz ve ter kalamazlardi kimselere minnet. Babalarin ise omuzlarinda yük yükte adeta bir höyük.iyi yada kötü ama mutluluk arkasindaydi o kirik pasli pencerenin

A ya duevey duevey maya Ay koye koye koye mayi ay gede gedey mayi şi vıtera ni hımey pey ser ehtar ma vıta mardi . Ader kevto ser bonu düy yın şiyo bındı hevro.Yev çino hevnaku asmi deyri barmo.In derey hın nışon ,nahır bıyo zıva vu veyşon. Devo bıya bıvayır va hin govend bigiro zalımı kafir.rayir yay rayiri papor çeher pay şin vıtara katir. Yev zamon ına devod rısk pırın bini heton teyro mıclurınu .hıngı fıran daruna ser vaşo dıstar geyrani bındı ayru.

Bu sabah tramvayda saat alti iş yolunda.oturdum camın kenarında dışarıda kar düşer pamuk tanesi gibi ağaçlara.Tıka basa dolu tramvay ,binde birinde çıtçıkmaz .Birden fark ettim karşımda oturan kız dudakları kiraz . Saçları kırmızı ve kıvırcık masmavi gözlerinde ihtiras .Bana bakıyor durmadan bana O güzel gözlerini kırpmadan .Kalbimde bir kıpırtı çaldı hüzünlü notalarla Keman.Aşık oluyorum galiba .ilk defa oluyor bana böyle güzel şey onca geçsede ömrümden zaman .Birden bire bir hüzün çöktü tramvay kızın yüzüne.Kalınca bir kitap duruyordu elinde son yapraklarındaki parmakları ile okuyordu hece hece.Tramvay kızı kör ve zarif bana gündüz ona gece .Gam duymam sana beni görmeden öyle güzel bakarsın bana .Aynı durakta adresimiz ,inerken elinde tuttum farklı olsada kaderimiz.Elerimdeden okudu yüreğimin ruh halini ,parmakları ile sıkıca geçirdi parmaklarımın arasına ve içimden nice kasırgalar coştu.Ben gördüğüme O ise görmediği birine duygulanıyordu .Dışarda uzun uzun yağan karın altında kaldık görmeyen güzel gözler.Birimiz lal birimiz kör işte geldik son durak.

Trandum dört tarafı ikişer arayla yüksek tellerle
Dokuzuncu koğuşta bir ranza üstünde döşek
Birde bu yastık olmazsa soğuk gecelerin zındanında bir hayal artığı bulamazsın

Karabasanlar uyutmuyor on metre karelik uykularımda
İçeriye döşenler kafaları karınca yuvası

Ve geride kaldı o güzel yılların yorgunluğunda kalan bir çınar

Ne ben o eski ben nede zaman o eski zaman
Yüzüm bana yabancı ellerim ise Kartal pençesi
Aldı götürdü benden rüzgar gibi tek tek yapraklarımı

Aptalığımdandır sensiz kaldığım her bu anı
Son sözlerin bir şarkının nakaratı gibi tekrarlar
Beynimde hasar oldu kalbimin ise yok cefası
Sen benim ilacımsın bulunmaz başka bir çare

Sen gidince herşey iyi olacağını sanıyordum ayrılık ebedi olunca
öylece anladım seni meğerki sadece kendimi kandırıyordum
Hangi yöne gitsem kör sokak cehennem.
Nerden bileyim herşey bu kadar çabuk bu kadar dakik dar zaman Gözlerimi açıp kapattım başımdan nice geçmiş kahredici zaman Üşüyorum güneşin ısıtamadığı günümün orta yaz'ında Sen olmayınca yanımda titriyorum gecelerin ürkek saatleriminde ve beynimde gelgit dalgalar. Cırcır böcekleri susmuyor geceleri getirirler bana hasretini ve buynu bükük kalmış anılar yalnızlık bu kadar acı olduğunu bilmezdim gençlik başımda ağardı yüzümde hatlar ellerim ayna oldu bana dilimde kalmadı tatlar ayrılık yitik bir aşkın serüveni değildir elbete göçeriz biten yere şairler ağlar şiirlerine yalnız kalırlar diye

Bensiz dogan ve batan gunes. Doguyor buyuyor cocuklar annesiz Denizlerden kopup gelen dalgalar yuregimden gec. Dunuyor dunya aslinda varmiyim yokmuyum belirsiz . Oyle bir yanginki okyanuslar birer hic Bensiz yaslanan agaclar kabuklarinda yillar Bensiz olen sevgilim topragini oksayamadi ellerim Bensiz acilan solan yuzler ve cicekler Elin topraklarinda mahkum kendi ulkemden surgun

Fotoğrafçı Güneydoğu ’dan İstanbul’la göç yâda yolculuk yapan insanların fotoğraflarını çekmek için ,Tren gar’ın çıkışına bakan kaldırıma dayalı demir korkuluğa yaslanarak neredeyse her gün aynı güzergahta ve aynı duruşta bekler
Saat 14 :45 tren gara giriş yaptı
Fotoğrafçı cebinden tütün kesesini çıkardı kesenin içinde bulunan piposunu aldı ve sol eliyle parmaklarının ucuyla tütünü alıp pipoyu doldurmaya başladı dolum işlemi bitince piposunu ağzına götürdü
Ağzındaki ön dişleri olmamayışından dolayı piposunu dudaklarının kenarıyla tutuşturdu sağ elini cebine koydu çakmağı aradı sonra sol cebini aradı bulamayınca tütün kesesine baktı oradada bulamadı sonra eğilerek yerden fotoğraf makinesinin çantasını aldı çantanın ceplerini ters yüz etti kendi kendine yok yok diye söylendi hemen bu söylemin ardından hay aksi şeytan dedi
Ağzından pipoyu aldı kesenin içine geri koydu kesenin ipini boğusundan tutarak kesenin ağzına iki tur atırdı ve kesenin ağzını bağlayarak çantaya koydu
Tekrar doğruldu etrafa bir göz gezdirdi tren garın çıkış ağzında hamallar müşterilerini bekler binbir numara yaparak sırtlarına yük almak için bir birleriyle yarışırlar gar çıkışında genç talebeler ve üniformalı asker ve işçiler kiminin ellerinde torbalar kiminin plastik poşetler ve valizler bavullarıyla göründüler