Ferahlık. Şiiri - Mustafa Yaman 2

Ferahlık beni çağırdı
Çıkıyorum doruğa; deli bir rüzgar
Gülistan ne güzel ot kokuyor!
Yaban kuşu gibi tüneyip kıyıya
Renklerin geçmesini bekliyorum
Dalarken dağ göllerinin derin uykusuna
Ağaç ve yeşillik boyutlarından geçiyorum.

Bir gerçek var orda duruyor
Gerçek olamayacak kadar gerçek
Hiçbir göz bakmıyordu yeryüzüne aşıkane
Az ilerde yamacın aşağısında evim
Geride, tepeler art arda dizilmekte
Yaprakların gölgeli yalnızlığında
Kahra kan olan bir aldanışla yakaracak
Annem öyle inanmış olmalı ki bana
Tiz bir sesle uyandırır çoğu gece
Ve sonra camdan yüzümü aydınlatır gider.

Kapı önlerinde oturan insan sözü
Çok yaşanmış bir çığlıkla hayat
Her yüz bir işarettir tanrıdan.
Bunu yaşlı bir adam söylediğinde inandım
Dua için zaman istedim tanrıdan.
Onun varlığına adanacak ömür
Var ettiği dünya bir hiçlik ahti gibi.
Yada hiç yaşanmamış gerçek gibi...