Feragat-ı Umut Şiiri - Mustafa Uğur Can

Önce inançlar terk etti şehri,
çarpa çarpa kalan harabelere.
Yıkıldı taş duvarlar
soldu nar çiçekleri.
Ne şah bekledi,
ne rakkase can verdi.
Yağmur güneşin kollarına bir daha bırakmadı kendini.
Çocuklar babalarını köşede beklemedi.
Kırmızı yazmalara küstü terziler.
Kısa sürdü direnişler,
koca bir halka sabır buyruğu geldi.
Ben seni son kez kaybettim
paltomun ceplerinde bir bilet,
bir de soğuktan kızarmış ellerim.
Vicdanı eğreti kış gecelerinin maskesi düştü,
radyodaki türkü bir sigara tutuşturdu ellerime.
Ruhumu üfledim,
buğulu camda sahne alan hayallere.
Kaderin onca işi varken
bana rast gelmen,
gurbetin ceplerine iliştirilmiş memleket kokusu,
televizyonla tanışmamış kasabalarda biriken gazete küpürleri
gibiydi.
Yükledim heybeme heveslerimi,
inançların ardı sıra,
artık ne köy var
ne kasaba.