Akşamüstü vedalarını sevmiyorum,
çünkü ışıkla karanlık arasında
kalbim hep yarım kalıyor.
Huzur bulduğum evdi burası,
şimdi göğsümün içinde
sessiz bir tabut taşıyorum.
İnandım yeniden, sevmenin kader olduğuna
Pir-u pak gözyaşlarımla yoğruldu gecem,
Seninle yazıldı sabahın âyeti, gün doğumlarına
Ve umut, alnımda parlayan sonsuzluk hecem.
Mahzun duvarlarımda yankı sensin sevdiğim
Rüzgârın omzumda bıraktığı serinlikle yürüdüm,
Arkamda sustu bütün eski sesler.
Toprağın kokusunda unuttum korkularımı,
Ve gökyüzü, bana kendi rengini verdi.
Sulara eğildim, yüzümde yabancı bir huzur,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!