Felsefe Şiiri - Oğuzkan Bölükbaşı

Bir hışımdı kapıdan içeri girerken yüreğinin terasında konuk ettiğin, kimse anlamadı sandıysan da gözlerin ele veriyordu seni ve kızgınlığını,
Hiddetin tiremesiydi ellerindeki
Soğuktan olmadığı belliydi
Oysa ne babacan göğe bakardın anlatırken
Gülümseyen yüzünde güller açardı
Şırıl şırıl nehirler
Çiçekler ve kuzular tabiatında
Çalan kavalların ninnisi
Sarardı içini bir sessizlik armonisi
Sorgusuz, sualsiz kabullenmelerin ihtişamında
Diyalektiksiz sistemlerin kabuğuna çekilmiş korkusunu, kimse göremezdi ve kimse anlayamazdı, büyüklerin hep doğru söylediğini düşünen kitapları hatmederken, niçin ve neden suallerini karanlığa mahkum edip yaşamak varken
Ve cevabı öylesine zorken
Yapılacak en güzel şey
Birbirine kırdırmaktır gladyatörleri
Son kalanı da kendi yalnızlığına gömmek
Sonra şarabın rehavetinde yüreğinin terasındaki hışmı yolcu etmek

Kolay mı bir isyanı yürekle bastırmak
Bir sözün okuna
Bir sözü kalkan etmek
Tanımadan sevmek insan suretini
İnsan olduğu için kucak açmak

Bir tesadüfün sonucunda hayatın kucağına düşenler, sebepli geldiğini sanıp sebebini bulamayanlar, varolanlar, varolmayanlar, sonunda üç metre bezle sarılmış bedeninizi teslim ettiğiniz böceklerin yemi olduğunuzda
Sizi kim hatırlayacak ve siz kimleri hatırlayabiliyorsunuz şimdi, öldüğünde unutmayacağız dediğiniz

Kaç yerde ayak iziniz
Kaç yürekte gönül iziniz olacak
Kaç kişi toprağınızı kapatacak
Kaç masada şerefinize kadeh kalkacak
Hayatın palavrasıdır ve avuntusudur kocaman kocaman laflar, eğer uymuyorsa davranışlar

Yaşayamayacağın cümleyi kurma, kurban etme kendini manasızlıklara
En basit canlı gibi yaşa
Ve her canlı gibi
Kendini kurtar