Fazla'dan Şiiri - Can Toprak Bayar

Sevgilim;
Sana şu an, artık hayattaki tek derdi
acısız ölmek olan birinin solunum cihazından
farksız bir kifayetsizlikte yazıyorum.
Aldığım her nefes ciğerlerime nikotinsiz girmezken,
sen içimde kilometrelerce ormanı
nasıl yemyeşil tutabiliyorsun aklım almıyor.
Çünkü, bu koca kentte yalnızca
bu eski evin bahçesi ve ben
şahit olmamalıyız mutsuzluğa.
Birileri olmalı, aynı ateşte yanan.
Birileri duymalı sesimi, benimle hiç konuşamayan. Bugün on dörtten fazla şiir yırttım.
Yazdıklarımı saymıyorum.
Bugün yirmi beş saat sustum kendimle.
Bir akciğerim daha olsa keşke;
hayata tutunamadığın yerde,
benim de soluğum kesilse.
Her yeni nefes umuttur derler ya,
ambalajında umutlar versem sana.
İnsanın kendi yüzünde olmayan bir çift göz,
nasıl kör eder insanı dünyaya?
Bakışların hızla karışıyor kanıma.
Sana sadece şiirler, çiçekler ve
fazladan bir akciğer değil verebileceklerim.
Senin için, bu eski evin bahçesinde çiçekler yetiştiririm. Biri Süreya'nın Üvercinka'sı olur.
Diğeri, Bedri Rahmi'nin "çatal karası, çingenesi.
Ah gün yüzüm; sana şimdi,
gencecik ömrü hiç koklamadığı çiçekleri beklemekle geçmiş bir adamın şaşkınlığıyla yazıyorum.
Uçsuz bucaksız kaygılarla başım belada olsa da; Solum, soluğum ve kendinden habersiz
çölüme bağışladığın bu koca orman için
sana çok teşekkür ederim.