Gökyüzü küsmüş gibi kapkara. Yıldızlar ümidini kesmişçesine sönük.
Ne bu keder ey gökyüzü!
Biri de bi ışık verse bana,biri de süzülüp gökyüzünden kayıverse, dilesem dileğimi ve o geri gelse..
Tam şu an,derman kalmamış ayaklarimin dibinde bitiverse.. Ellerimi kafasına uzatıp tıpkı onun yaptığı gibi öpüversem huzur kokan saç tellerinden. Ağlasak beraberce kaybedilmiş günler ve yanyana olmanın şükürü icin. O güzelim kirpiklerinden de öpsem ölmeden önce, çok mu şey istemiş olurum?
Dünyanın en mutlu insanı ben miyim acaba? Diye sorsa o masum tebessümü ile,
Cevap vermek isterdim;
- Sen değil benim o dünyanın en şey insanı, şey.. Şey işte!
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta