kışlıklarımı kaldırmak üzereydim
bu zamansız ayrılık yağmurlarından önce
yaza az vardı; ne oldu da çoğaldı böyle.
bahara hazırlanıyorduk oysa daha dün
kanepelerin yerlerini değiştirmeli diyordun
keşke parkeleri de değiştirebilsek
içtikçe;
sensizliğe benziyor her şey
sensizliği bu yüzden hiç sevmiyorum.
portakal suyunu ve şeftaliyi
daha çok seviyorum
meyvelerden elmayı kirazı ve seni
yalnızlık işte
yüksek kaldırımların aşiftesi
doğan günüme gebe bir güneş
akşamlarıma inen karanlık
ve hüzün...
sabahlarım var birde
Niye özlenecek bir sen bıraktın bana sevgili
oysa giderken her şeyini alıp da gidiyorum diyordun...
ne oldu da unuttuk sevmeyi
acele et gidiyordu tüm gazeteler
ajanslar sevmekten bahsetmiyordu
tüketmek üzerine kuruluyordu
tüm bizden bahsetmeyen reklamlar
neydi bizi acele ettiren bilmiyorduk
Gidene, "kal" demekten gayrı ne denilebilir ki...
ki kalmak daha çetin bir eylemdir, gitmek eylemine kıyasla.
Kalmak; sevebilmenin ilk şartı, kabullenmeninse; ikinci.
Kabullenmenin ilk şartı; susmaktır.
Üstelik Kalmak, durabilmek demek değildir terk edildiğiniz yerde....
Kalmak sevmeyi gerektirir, gitmenin bütün şatafatına rağmen...
sana dair
çiçekler sararmaya döndü
gönlüm telaşta
Şili'de sabah vakti
Çin'de akşamüstü
elimde Halil Cibran
(24 Kasım 1987'de Bursa'da doğdum. Ondokuz Mayıs Üniversitesi Türkçe Öğretmenliği bölümünden mezun oldum.Şuan Kars Sarıkamış'ta görevimi yapmaktayım)
şu yalnızlığın; adı bi garip...
sen geçmiyorken içinde
sensizliğe eşit.
günlerden pazartesi
ve hayli vakti var cumaya
sevmeye ve mutluluğa hayli
seni görmeyeli epey zaman oldu.
Gözlerine bakmayalı, sesini duymayalı...
Acaba hala bıraktığım gibi?
duydum ki sorar olmuşsun eşe dosta beni; o nasıl diye..
İsmimi anmayı bıraktığın, belli,
Korkutuyor ismim, seni değil mi?
bir parçanın, yeniden acımasından
yüreğinde söndürmeye çalıştığın
beni'n alevlenmesinden korkuyorsun.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!