Kaç keder bekledi gözlerinde Afrahim
Uçurumun kenarı göz kapakların
Terminal dönemde şimdi
Özenle büyüttüğün umutların
Bakınca yer utanıyor masum yüzünden
Nemli gözlerinden
Bu şiiri kimse okumasın
Diye yazıyorum buraya
Bir yanlış anlaşılma olsun n’olur
Gerçekler yalanlardan daha korkunç
Beni duymayacak herkese seslendim Afrahim
Ben bir profesyonel değilim
Şartların gerektirdiği gibi davranınca
Amatör bir hastalığa yakalanıyorum
Yan etkileri şifasından fazla olan
Yarım kutu ilaçları ihtiyacı olanlara
Vermek isterken
Eceli doğumundan önce gelen
İnsanlar gördüm
Bir ömür doğamamış
Bir ömür yaşayamamış
Bir ömür ölememiş
Bugün bir şiir söktüm defterimden
Harfleri ellerime battı
Kırılan kelimeler vardı
Üzerime dökülen
Bugün bir şiir söktüm defterimden
Ben Eylül’de
Tabiat ölmeye hazırlanırken doğmuşum
Dokuzuncu ayın on yedisi
Tuhaflığımın miladı
Tuhaflığım
Tek istikrarlı yanı hayatımın
Sessiz harfi olmayan
Acılar var içimde
Hece hece dağılıp
Bir türlü bir kelimede birleşemeyen
İsimsiz acılar
Yaşandığı gibi yazılmayan
Ben uyurken kar yağmış
Zamana ve mekâna
Üşütmüş duvardaki saati ve takvimi
Güya uyandım
Ama hala kar yağıyor
Şehrin en köhne
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!