Dostum, olur düşmanım; arkamdan konuşursa;
Düşmanım, olur elbet dostum,yüzüme konuşursa...
Bilemedim şu yalan dünyada kim dost kim düşman?
Derdimi anlattım kimse bulamadı bir derman.
Dermanı da geçtim,varsın öyle kalsın,
Pişmiş aşa bari; nolur su katılmasın....
Giderken servisle Dadaşkent’ten Ilıca’ya,
Öldü Gönül Hocam hemen oracıkta.
Nasıl da kalıvermişti servisin altında,
Üç arkadaş da yığılmıştı üst üste,
Lalezarda bir bülbül daha lal oldu.
Yalnızlık,bazen bir bıçak gibi,
Keser seni en ince yerinden.
Bazen de bir nacak gibi,
İliklerini bile yok eder derinden.
Bazen kopar ruhunda fırtınalar,
Sıcak bir şefkati önce sende tanıdım.
Sevgi,merhamet ve çocukluğumu sende buldum.
En büyük annem olan babaannemden bahsediyorum.
Şimdi de o kadıncağızı size tanıtıyorum:
Küçücük boyu,minyon yüzü ve hafiften tombulluğuyla,
Güldüğünde en dertliye bile kahkaha attırıveren,
Herkes suçsuz sayılmaz,
Elbet vardır bizimde suçumuz.
Kimse yok demesin,itiraf etsin,
Biz de ezmişizdir birinin ruhunu,
Ne demişler? Gücü gücü yetene.
Hava yine kararmış,
Betim benzim sararmış.
Ruhum iyice daralmış,
Neylersin işte hayat bu...
Memleket hasreti başlar,
Onunda var iki gözü iki kulağı,
Boynumuzda sallanır boyunbağı,
Altından, gümüşten vardır tabağı,
Bunlar bahane şey, peki neyimiz eksik.
Diyeceksin ki onun çok parası var,
Terbiye nerde başlar?
Önce ailede, sonra okulda.
Terbiyesiz insan hep suçlar.
Bilmezki bazende kendisindedir hata.
Çocuk hep ebeveynini örnek alır,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!