Fasulye Aşk Şiiri - Necip Zeybek

Düşünüyorsan hep aynı kadını,
Ve sayıklıyorsan hep onun adını...
Kimle otursan,
Dönüyorsa hep aynı konu,
Nereye gitsen,
Arıyorsa gözlerin hep onu, hep onu...

Yangın yeriyken yüreğin,
Titriyorsa sesin...
Duymuyorsa kulakların hiç,
O buğulu ses hariç...
Ve dökülüp dağılıyorsan o sesle kerpiç gibi...
Ve düşünüyorsan arpacı kumrusu gibi,
Hep onu, hep onu...

Ve hep o akıllı, hep o haklıyken
Sen hep sersem,
Sersem hep sen,sensen...
Ve tartmaz olmuşsa artık başını ensen;
Tebessümün bile öfke ile edilirken iade,
Almıyor veriyorsan sen biteviye...
Gelecekten ziyade,
Geçmişten bahseder olmuşsan,
Kalmamış sende hiç irade,
Geçmiş olsun, aşıksın sen arkadaş

Yaşasa da sarmaş dolaş,
Görünüşe aldanma arkadaş.
Nasıl sevi duysun bir pısırığa,
İhtiyaçtandır fasulyenin aşkı.
Çıkarsa güneşine uygun,
Sarılıverir daha uzun bir sırığa,
Senin işin kalmış son ısrığa!

Saftır kalp
Durmadan hava atar,
Kurnazdır oysa aşk,
Pusuya yatar.
Gelince zaman vermez aman
Kama olu batar.
Gönül yaralanır,
Kapısı aralanır.
Aşık olmalı ki o an
Kalp kanla değil sevgiyle dolmalı!
İ