Faruk Ateş Şiirleri - Şair Faruk Ateş

Bilirsin ezelden severim
Seni İstanbul!
Sıcaklığını hissettiğim ilk günden beri.
Üzerinde geçireceğim güzel günleri
Düşünerek bol bol,
Özlerdim seni ah İstanbul!

Hadi anlat
Nankörün kör gözünü,
Dostluğun iç yüzünü,
Sevdanın ta özünü,
Aşığın son sözünü,
Aşkın yakan közünü,

Hani yağmur düşer ya
Bilinmeyen uzaklara,
Erişilmesi hayalden hayli öte
Yalçın dağlara...
Uğraşırlar ya çıkarmak için,
Bin bir çeşit kır çiçeğini.

Demek böyle yanar hasret ateşi,
Alemde mevcut mu bilmem bir eşi,
Henüz özlemezken anne kardeşi,
İçimde tutuştun bi tanem bu gün.

Bir duygudur alır götürür beni,

Yaprak yaprak inceldi şu yüreğim,
Mecal yok kıyama göçtü direğim,
Ziyade bir derde yoktu gereğim;
Etrafımdan hüzün kaçmaz bir türlü.

Baharla birlikte güler bülbüller,

Böyle yazmazdı eskiden,
Bizim oranın sevda kitapları.
Sayfalarında hasret,
Sayfalarında gurbet,
Sayfalarında vuslat vardı.
Asla nefret olmazdı,

Ve sana şiir yazmak geldi içimden...
Yüreğime saplanan kelimeleri
Çekerek bir ofla derinden,
Hançer gibi saplamak kalemi,
Şaha kalkmış duyguları
Sökün ettirip yerinden.

Bir bahar daha damlar semadan.
Süzülür arza yöneltip başını
Zümrütleşerek düşer gözlerime.
İner ağır aksak adımlarla
Gözümden süzülen bahar taneleri,
Saplanır taa yüreğime.

Toz pembe hayaller başımı sardı,
Eskiden benim de bir yarim vardı.
Sevgimizi bilir, arar sorardı,
Bir türlü bulamam söyle nerdesin?

Divane olmuşum seni ararım,

Gülünce güller açardı
Sen çiçekte.
Çiçek gülde kokardı
Oysa gül aslında çiçekti.
Hiç solmayacaktı,
Güya ölmeyecekti.