Farklı Olmaktan Korkma; Sıradan Olmaktan ...

Farklı Olmaktan Korkma; Sıradan Olmaktan Kork

Farklı olmaktan korkmadı,
çünkü sıradanlıkta boğulan yüzleri
her sabah aynalarda görmüştü.
Kimi zaman çok konuştuğu için susturuldu,
kimi zaman sustuğu için anlaşılmadı —
ama her seferinde
kendini kendiyle yeniden kurdu.

İçine doğmadığı kalıplara
kendini sığdırmak istemedi,
gülüşü fazla geldi herkese,
adımları büyük,
hayalleri yüksek bulundu.
O küçülmedi.
Bakışlarını yere eğmedi,
sadece derine baktı.

Topuk sesini kısmadı sokakta,
bir kahkaha attığında dünya duydu onu.
Çünkü o kadın;
önce kendine sonra kimseye benzemezdi.

Kimine göre delilikti
tek başına yürümek yokuş yukarı,
ona göre: özgürlüktü.
Kimine göre bencillikti
hayallerinin peşinden gitmek,
ona göre: yaşamaktı.

Yoruldu elbet,
her “sen yapamazsın” denildiğinde
bir kat daha yükseldi içine.
Kırıldı, ama kırıldıkça
daha da ışık sızdı çatlaklarından.
Çünkü o kadın —
eksik değil, fazla değil;
olması gerekenden
bir fazlaydı bu dünyaya.

O, başkasına benzemediği için
yalnız kaldı bazen,
ama kalabalıkların içinde
kendini yitiren biri hiç olmadı.

Ve bir gün,
aynı yolda yürüyen bir kadın daha gördüğünde
gülümsedi…
İşte dedi,
farklı olmaktan korkmayan bir kadın daha doğdu dünyaya.

Çünkü herkes gibi olanlar
bir gün herkes gibi unutulurdu.
Ama farklı olanlar —
yıkılsa da hatırlanırdı.
Yalnız kalsa da iz bırakırdı.
Unutulsa da izi silinmezdi.

O kadın bir cevap değildi;
bir soruydu bu düzene.
Ve her cevapsız kalan yerde
kendine yeniden sorardı:
“Ben olmak pahalıya patlıyorsa,
herkes gibi olmak daha mı ucuz?”

Diz çökmedi,
sadece ayakkabısını bağlamak için eğildi.
Ağladıysa da sessiz değildi,
çünkü onun gözyaşları
suskunluk değil, anlatıydı.

Bir kadın,
kalbinin kapısını herkese açmaz.
Ama içeri giren,
ya yol olur
ya da yol olur giderdi.

Ve en sonunda…
O, farklı kalmayı seçti,
çünkü sıradanlık
ona hiçbir zaman iyi gelmedi.

Mehmet Bildir