Farkındalıksız Yaşamak

dar çerçeveye resmini sığdırmaya çalışıyordu yürek
hiç bir ressama ait olmayan
alabora oldu
renkler devrildi çamura
gözlerim kamaşıyor sanmıştım güneşten
bi baktım yağmurluymuş aslında hava

yolum daha uzun
belli herkes gibi bitecek sonunda
yanan yakan toprağın altına gireceğiz
ardıma dönüp baktığımda hatırladım
şemsiye al dedi de cümle alem
ben nasıl olsa yağmur yağmaz gerek yok dedim
nereden bilecektim bulutların tam üzerimde olduğunu

toprak yakar mıydı
gidilecek yer olduğunu bile bile
görebileceğim en güzel düşün ortasıydı belki
kabusla uyanmaktan korktum
aslında kabusun içindeymişim uyandığımda
farkettim...