Farkı yok Şiiri - Ahmet Suyadal

Farkı yok bugününde diğer günlerden
Sen yine yoksun ben yine yalnızım
Sen gidince bilmiyorum nasıl yaşadım
Hangi taş duvarlara sırtımı yasladım
Sensiz yüreğime ne hançerler sapladım
Bir resmin bile yok kirlenmiş ellerimde
Bakıp ta senli günleri anımsayıp ağladığım
Yok işte senden kalan tek bir hatıra
Her gün yok oluyorum yokluğunda
Bir dalga gibi vuruyorum kayalara
Her gün biraz daha eriyor tükeniyorum
Ölmek için ne dualar ediyor yalvarıyorum
Kimse bilmiyor içimdeki kapanmaz yaraları
Sarmıyor hiç bir yürek merhem olmuyor
Aşkı veren ayrılığın çaresini vermiyor
Canı veren ölümün adresini vermiyor
Bitmiyor içimdeki bu özlem bitmiyor
Alışırım diyordum sensizliğe her gece
Alışamadığım bir tek sensizlik bu gece
Yazılan buymuş diyemedim kaderime
Bir gül alamadım kanayan ellerime
Senden başkasını koyamadım yüreğime
Nerede o mutluluk rüzgarları nerede
Kalmamış bir damla umut o gözlerde
Bir yalnızlık öyküsü var suskun dillerde
Sevgi yok belki ama ayrılık var sözlerde
Soğuk bir havada buz tutan kalbimle
Sokak lambalarının altında kaderimle
Kimseye vermediğim değersiz sevgimle
Ve sadece gözlerde kalan hayalimle
Yok olup gidiyorum ben bu şehirde
Gülerken gördüler her zaman beni
Kimse bilmedi geceler boyu ağladığımı
Her sabah yokluğunla uyandığımı
Sen yokken ne ateşlerde yandığımı
Kimseye hesapta vermedim seni severken
Kimseye boyun eğmedim sana gelirken
Ve kimseyi böylesine sevmedim ben
Yaşamak bu kadar zor gelmemişti
Bu yürek böylesine acı çekmemişti
Kalbim kimseyi deli gibi sevmemişti
Sen gittin gideli yüzüm gülmedi
Herkes üzdü kırdı incitti beni
İstemiyorum artık güneşi geceyi
Bitsin artık bu son yolculuk
Sabah çok geç gece bitmeden
Kimse olmasın yanımda ölürken
Kimse ağlamasın beni uğurlarken
Beyaz olmasın sarıldığım o kefen
Siyahlar içinde gömün beni o toprağa..