Fânî Cihan Şiiri - Arif Şair

FÂNÎ CİHAN

Şu fânî cihanda fânî bedenleriz;
Final çizgisine zarurî koşuyoruz.
Beni sevmenin sana zararı olur mu, güzel kız?
Kalp kırmaya gerek yok; geldik ve de gidiyoruz.

Bir yıldız kayıyor, bizler dilek tutuyoruz;
Dünya Güneş’i turluyor, kutlamalar yapıyoruz.
Tüm gayemiz ölümü bir nebze unutmak için…
Farkındalıkla sınananların kaçınılmaz sonu:
Nihilizm.

Aman Azrâil Bey, siz benden uzak durun;
Anneciğim çok ağlar… Sadagallahü’l-azîm.
Misal, ben niçin şiir yazıyorum?
Sen bunları niçin okuyorsun, sevgilim?

Şiirler yazıyorum, fakat cebimde para yok;
Karnım aç… N’olur bunları romantize edin.
Siz romantize edin, insanlar kitap alsın;
Ben mezara gireyim ama kimse unutmasın.

Zira ölümden it gibi korkuyorum
Ve yemin ederim ki karnım aç.
Sevgilim, bu şiiri n’olur gözlerinle okuma;
Bahsettiğim o değil… bambaşka bir manzara(!)