Fakirliğimizin Utancı Şiiri - Nasıf Acar

Annem ve kardeşlerim,
Çocukluğumun,
En yakın tanıkları...
Büyüdüğümü,
Nelere göğüs gerdiğimi,
Bilirler...
Her bir noktasına kadar...
Birbirine,
En yakın çocukluk şahidi,
Ancak kardeşlerdir.
Biri büyürken,
Küçük gelen elbiselerimizi,
Ardımızdan gelen,
Küçük kardeşlerimiz giyerdi.
En doğru tanıklar ise,
Beraber giydiğimiz,
Eskimeyen giysilerimizdi...
Anne karnından sonra,
Ortak kullandığımız,
Giysilerimiz...
Ortak anılarımızı da ,
Taşır üzerinde....
Benim ise,
Ortak giyeceğimiz,
Giysilerimiz yoktu.
Beş kardeşin,
Dört kızdan donra gelen,
En küçükleri,
Tek erkek evlattım.
Yoksulluk nedeniyle,
Varlıklı komşularımızın,
Çocuklarının,
Eskiyen, yıpranan
Yada beğenmedikleri,
Veya kendilerine küçük gelen,
Giysilerini,
Ayakkabılarını,
Tamir ettirir giyerdim.
Ve hatta
Eniştemin,iç donlarını da giydim ben...
Sanki,
Kendi suçumuzmuş gibi,
Fakirliğimizden utanarak....