Fakir Fakirle Savaşıyor Şiiri - Hasan Ar ...

Kuran kursuna giderken,
Sarı sakal hocamız vardı.
Akıllı bir adamdı.
Bizleri okutur,
Başka tarafa yollamazdı.
Bize de tavsiye de bulunur,
Kuranı öğrenin,
Ama kasabaya orta okula gidin,
Memlekete hizmet edin,
Farklı şeyler söylüyorsun sen,
Ya zeki yada delisin derdi.

Dünya dinin yanında,
İlimin üstünde durur diye öğretirdi.
Oğlu Mehmet de bizim gibi,
Kuran’a talim ederdi.
İlk okul bitince,
Hepimiz dağılıp gittik.
Ben Ankara’da mühendislik okurken,
Mehmet İstanbul’da İTÜ ye girmişti.

Eee zaten bizim topraktan,
Milliyetçi müslüman çıkar,
Ülkesi için dünyayı yakar.
Mehmet’te zaten,
Yoksul bir vatan,
Vatan gibi gariban.

Silah üretemeyen ülkenin,
Silahlanmış gençleri.
Kimi kapmış mavzeri,
Kimi olmuş serseri.
İnanıyorum sağcı da vatansever,
Solcu da vatansever.
Ancak kardeş kardeşe,
Tutuyor siper.

Dün baronlar görüştü,
Mehmet’te bu akşam üstü,
Kendi kardeşinin eliyle,
Yabancı ülkenin silahıyla,
Vurulup yere düştü,
Ve oracıkta şehadet şerbetin içti.

Birisi eli tetikte,
Anadolu’dan gelen gençleri,
Rengine bakmadan temizlemekte.
Aynı tarlanın,
Sivrilen otlarını,
Gelişi güzel biçmekte.

Silahı tutanın,
Babası yoksul,
Kardeşi ayakkabısız,
Anası hasta,
Oğlu vatan uğruna kardeş katili.
Amerikan düşmanı,
Öyle yazıyor gazeteler.
Ama mehmet ne Amerika bilir,
Nede Rusya.
Mehmet ekmek peşinde,
Anadolu garibanı,
Zavallı işinde gücünde.

Bakar mısın ülkenin haline,
Garip gariple,
Fakir fakirle savaşıyor.
Zenginin çocukları,
Yurtdışına eğitime gidiyor.
Okulları bitince,
Ülkeye döneceklermiş.
Kırılmaktan arta kalan,
Anadolu çocuklarını,
Gene devleti,
Onlar yöneteceklermiş.

Şimdi
Çok mehmet öldü gitti,
Ocaklar söndü gitti,
Bizi uzaktan izleyenler,
Maalesef güldü gitti.

Hasan Arpacı,1978,Ankara