Kutsal kitaplar kendilerini bir uyarıcının sözü ve öğüdü olarak öne çıkarırlar. Bu söylemler öğretinin o ortamlar içinde tutunup, o ortamlar içine yerleşme yapacakları süreler boyunca doğrudurlar.
Öğretiler yerleşip te yönetimi ele geçirince mal sahibinin iradesi olma faktörü olma nedenle artık ne öğüttürler. Ne uyarıcıdırlar. Ne de sakındırıcıdırlar. Doğrudan doğruya BEN demenin kendisidirler. Güç olmanın; gücü uygulamanın; şirazede çıkmakla “hak” olmanın kendisi olurlar.
Uyarıcılar teskin edicidirler. Dizginleyicidirler. İlk başlarda duyarlığı dile getiren konular öğüt söylemli konu olmaktan öte gitmediği için güçsüz ve köksüzdüler. Bu nedenle bu öğütler kaderci, teslimiyetçi olurlar. Bu tür teskin edici tavırları da efendilerinin pek hoşuna gider.
Bu bağlamla duyarlı öğretiler, bir bakıma insanlığın dertlerini kendisine dert etmeyi amaçlasalar da bir nebze uyanışa neden olsalar da teskin edici ortam olmakla yüz yılların uyuşukluğuna da açık açık zemin olacaktılar.
Tamamını Oku
