Fahri Utkan Şiirleri - Şair Fahri Utkan

İnsan arkadaşını sevmeli
Dost ta dostunu sevmeli
Evet, sevmeli ama,
Nasıl sevmeli?

Garazsız, ivazsız sevmeli.

Her daim derim elhamdülillah
Vermiş bana imanı yüce Allah
Yaratmış zerreyi ve her mahluku
Aynı kolaylık ve suhuletle, oku
Oku ki; her varlık bir mektubdur
Tek ibadet edilecek O mabud’dur

Bu Gecenin Adına Derler, Leyle-İ Kadir.
Gerçekten Hakkını Veren Olur Şakir.
Yer, Gök Her Yer Dolar Meleklerle
Bunu Haber Veriyor Bize, Ol Kadir.

Bu Geceyi İhya Ederse İnsan Layıkıyla

Ben hayatta en çok seni sevdim diyemedim, ne yazık ki, babama.

Ben hayatta en çok seni sevdim
Diyemedim, ne yazık ki, babama.
Bilemiyorum, nedendi bu suskunluğum?
Öldükten yıllar sonra bile anlayamıyorum.

BİR MELEK VAR, Onun adı Rumeysa
Kokusuyla işaret ediyor bahara
O bizlere Cennetten geldi
Bakın siyah saçlı armağana.

Elleri, ayakları minik mi minik.

Rahmet peygamberi

Bir eli taşlara zikirhane-i Sübhani
Diğer eli bir cephane-i Rabbani
Yaralı ve hastalara eczane-i Rahmani
İç O’nun elinden çeşme misal kevseri.

Bir çiçek sevdim güzel mi güzel
Adını sorma bana bilemem
Bir çiçek sevdim renkli mi renkli
Rengini sorma bana yaratan koymuş deseni
Bir çiçek sevdim gül müydü neydi adı?
Severken dikeni battı elime

BİR EZANDIR O...
Bir ezandır o..
Kalpleri ılık yapan
Bir sunuştur o..
Paslatılmış kalplere
Bir uyanıştır o..

Akşam.
Yine akşam.
Kızıl bir ufuk önümde
Arkamda loş bir karanlık
Sanki ufukta bir yerler yanıyor
Yanan mı var?

‘Anneciğim’ diyemedim

Hayatta bir kere bile ‘Anneciğim’ diyemedim.
O saf, temiz, çalışkan kendi halindeydi
Okur yazar değildi, ama sahib-i tertipti.
Hayatta bir kere bile ‘Anneciğim’ diyemedim